Woede omdat ze niet aanwezig mochten zijn tijdens de uitvaart.
Soms gaat rouwen niet zoals het moet.
Soms is het wel heel verdrietig wat ik als afscheidsfotograaf meemaak.
Om de privacy van de familie te respecteren, zijn de namen fictief en de relationele banden iets veranderd.
Dit moet ook verteld worden.
Want dit is niet een op zichzelf staand incident.
Niet iedereen kan op een gezonde manier rouwen. Soms blijf je er in hangen.
Kun je, je niet loswrikken van de emoties
Zoals bij Julia en Peter.
Ze wisten dat het niet lang meer zou duren voordat opa kwam te overlijden. De relatie tussen hun opa was al jaren hobbelig. Toch kozen ze ervoor afscheid te komen nemen. Iets wat hun opa ook graag wilde.
Enkele dagen voordat hun opa overleed, zijn ze bij hem op bezoek geweest.
Het leek erop alsof er op een goede manier afscheid werd genomen.
Ook toen hun opa was overleden hadden ze de ruimte hem nog een keertje te bezoeken in het rouwcentrum waar hij lag opgebaard.
Opa had vlak voor zijn dood aan oma vertelt, dat Julia en Peter niet welkom waren op zijn uitvaart.
De kans dat er ruzie zou ontstaan op de uitvaart was groot. Om ervoor te zorgen dat oma daar niet in verwikkeld zou raken, koos opa voor deze optie.
Nadat het as van opa was opgehaald, werden er verschillende potjes met as gemaakt.
Ook voor Julia en Peter was er een potje. Opa was ondanks alles toch een belangrijk persoon in hun leven geweest.
Ze hadden er recht op een stukje van opa bij zich te dragen. Of uit te strooien op een plekje die voor hen belangrijk was.
Toen Julia en Peter de potjes in ontvangst namen waren ze dankbaar.
Ondanks alles wat er was gebeurt. Was het goed zo. Tenminste zo leek het.
In het begin ging het nog wel.
Iedereen ging ze eigen weg. Julia en Peter ontvingen nog wat persoonlijke items en daarmee was alles afgehandeld.
Alleen het rouwproces gooide roet in het eten.
Julia en Peter bleven hangen in hun woede.
Woede omdat ze niet aanwezig mochten zijn tijdens de uitvaart. Woede om wat er was gebeurd en dat het niet was uitgesproken. Er waren nog te veel losse eindjes.
Deze woede groeide en groeide.
Het moest geventileerd worden op iemand, maar op wie?
Want opa was er niet meer. Die kon niet meer verantwoordelijk worden gehouden voor zijn daden.
Zodoende werd het geventileerd op andere familieleden. Zelfs oma werd hiermee geconfronteerd.
Ze had geprobeerd zo veel mogelijk rekening te houden met Julia en Peter.
Alleen kon ze het niet toestaan dat ze hun woede aan het ventileren waren op de verkeerde mensen.
Overal blokkeerde ze Julia en Peter. Niet alleen zij, ook andere familieleden wilden niets meer met de twee te maken hebben.
Ondertussen verstreken de jaren.
Tussen de familie, Julia en Peter was het redelijk rustig geworden.
Tot op die bewuste donderdag afgelopen voorjaar.
Ineens werden alle oude wonden weer opengereten.
Oma kwam thuis van een dagje uit. Ze had een mooie dag beleefd en had niet verwacht dat deze zo drastisch zou veranderen.
Toen ze haar tuin inliep, zag ze allemaal rotzooi bij haar brievenbus liggen.
Alsof iemand kattenbakgrit gedumpt had in haar perkje.
In haar ooghoek zag ze een potje staan. Een potje wat ze meteen herkende. Dat was een van de potjes die ze jaren geleden had gevuld met het as van opa.
Ze verstijfde en barstte in tranen uit.
Dat was geen kattenbakgrit, dat was het as van haar geliefde man.
Gedumpt als afval in haar perkje en op haar brievenbus
Julia en Peter hadden eindelijk een manier gevonden om hun woede te ventileren.
Oma was kapot van verdriet. Ze begreep het niet. Ze had de potjes speciaal voor die twee gemaakt.
“Dat doe je toch niet?” Snikte ze.
“Zo ga je toch niet om met iemand die is overleden? Waarom zou je dat doen?”
Een van haar kleinkinderen belde Julia op.
“Waarom hebben jullie dit gedaan?” Vroeg ze aan Julia.
“Opa was toch gelukkig bij oma?" Antwoordde Julia.
"We hebben hem alleen maar teruggebracht waar hij zo gelukkig was”
Vol van intens verdriet probeerde oma voorzichtig al het as bij elkaar te vegen.
Wat was het naar om haar zo te moeten zien. Veel as bleef op de blaadjes van de struiken liggen en moest weggespoeld worden door de regen.
Want het wegspoelen met de tuinslang vond oma oneerbiedig.
De politie werd gebeld, die doen er niks mee.
Ook al had Julia bekend aan de telefoon. Ze gaan hier geen zaak van maken. Aangifte doen had geen zin.
Helaas gebeurt het wel vaker dat ruzie in de familie voor een verstoord rouwproces zorgt.
Gelukkig komt het niet vaak voor dat het zo extreem uit de hand loopt.
Als de band van te voren al verstoord was, kan dat het het rouwen nog moeilijker maken.
Opa koos om ervoor te zorgen dat oma gewoon afscheid kon nemen, tijdens de uitvaart.
Voor Julia en Peter was dat de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen.
Ze zijn iets ontnomen wat je nooit meer over kan doen. Dat zorgde voor een ongezonde ontwikkeling in het rouwproces. Ze bleven hangen in hun woede.
Ik denk niet dat bij Julia en Peter de woede nu weg is.
Dat ze verder kunnen met hun leven en hun rouwproces.
Ik denk wel dat het voor nu even niet meer zo zwaar aanvoelt.
Hopelijk vinden ze een betere manier om met hun emoties en rouwproces om te gaan.
Durven ze hulp te zoeken om het zo een “plekje” te kunnen geven.
Rouwen is complex en heeft invloed op je leven.
Dat is oké, alleen moet het niet je leven zo beïnvloeden dat het destructief wordt.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een afschuwelijk verhaal !!!
Ik heb een schoonzus die 16 jaar in woede en rouw is blijven hangen ... vaak was ik het bokje . Wat we ook aan mooie dingen nog konden meemaken ..altijd weer was het ..Jij hebt hem nog ... ik ben hem kwijt . Die zin kon ze niet meer gebruiken na Piet zn overlijden en ja ze heeft verdriet om het overlijden van haar broer ...En aangezien ik nu "weet" hoe het voelt heeft haar woede zich verplaatst naar andere mensen ..Ik heb er vrede mee, en kan rustig bij haar zijn en een steun voor haar zijn in haar verdriet ..
Het is goed zo...