“Jij kan mij niet garanderen dat ik weer wakker word na de operatie.”
Sinds een dikke maand heb ik tijdelijk een pubermeisje erbij in wonen.
Ik ken haar al een dik jaar en ook haar moeder heb ik gekend.
Haar moeder heb ik mogen volgen en fotograferen terwijl ze probeerde haar kanker te overleven. Helaas is dat niet gelukt en is ze vorig jaar zomer overleden. Met haar dochter heb ik contact gehouden.
Ze heeft een pittig jaar achter de rug.
Niet alleen haar moeder maar ook haar opa overleed aan kanker. De woongroep die zij als haar thuis zag, is sinds halverwege januari gesloten. Daar gebeurde het noodlottige steekincident.
Sindsdien woont ze tijdelijk bij mij, totdat er een nieuwe plek is gevonden waar ze kan blijven wonen.
Voor dit jaar stond er nog een operatie op de planning. Een operatie die moest gebeuren, aangezien anders haar rechter nier zou gaan afsterven. Deze operatie zou eerst in april of mei plaatsvinden, maar ineens lag de brief van het ziekenhuis al op de mat en was 9 februari de dag dat ze onder het mes moest.
Eerst vond ze het vreselijk dat de datum ineens zo snel dichtbij was gekomen.
Toen het nieuws was geland keek ze uit naar de operatie.
“Kom maar op, dit moet gewoon gebeuren. En eenmaal achter de rug heb ik die ook weer gehad” Zei ze vastberaden.
Aangezien ze nog maar 15 is, veel heeft meegemaakt en het doodeng vond, ben ik met haar meegegaan.
Ik had haar beloofd de hele dag daar te blijven en een nachtje te blijven slapen.
Ik was de gene die naast haar stond als ze in slaap werd gebracht en de gene die ze weer zou zien als ze wakker werd na de operatie
’s Ochtends iets voor tienen waren wij op de afdeling aangekomen.
We hadden een kamer voor onszelf gekregen en er was al een verpleegster (de juf) die ons verwelkomde.
Ze legde ons precies uit wat de artsen gingen doen en we konden onze vragen aan haar stellen die we nog hadden.
De dood was dit jaar even wat te vaak in haar leven binnen komen wandelen.
Het pubermeisje had maar een grote vraag.
“Hoe groot is de kans dat ik vandaag dood ga?”
“De kans dat je de loterij wint of getroffen wordt door de bliksem is nog groter dan de kans dat je vandaag dood gaat.” Kreeg ze als antwoord.
Voor even was ze weer gerustgesteld.
De pleisters met het verdovende goedje werden opgeplakt, zodat ze straks niks zou voelen van het aanleggen van het infuus.
Nadat alles was uitgelegd en onze vragen waren beantwoord of waren opgeschreven ging de juf weer verder met haar ronde.
Wij installeerden ons in de kamer en maakten wat selfies.
Vervolgens gingen we nog snel even naar beneden zodat het pubermeisje haar laatste sigaret van de dag kon roken.
Het wachten was begonnen. Tussendoor kwam er nog een heerlijk muzikaal duo langs die gezamenlijk een vrolijk deuntje speelden op de cello.
Na ongeveer een anderhalf uur wachten werden de laatste checks gedaan, kreeg ze een drankje om wat te kalmeren en gingen we niet veel later richting de uitslaapkamer.
Op de uitslaapkamer moesten we wachten totdat we de OK in konden.
Ik deed alvast mijn operatiepak aan en kroop tegen het pubermeisje aan op haar ziekenhuisbed.
Ze vond het zo spannend, maar door het drankje wat ze had gekregen wed ze suf en viel ze tegen mij aan in slaap. Tussendoor kwam de anesthesist langs en de chirurg. Er werd ons nog wat extra informatie vertelt en daarna was het tijd om richting de OK te gaan.
Op de OK werd het pubermeisje aan de monitor gelegd en werd het allemaal wel heel echt.
Haar paniek nam toe en ze durfde het niet meer. “Ik wil niet meer”, zei ze.
Ze rukte haar hand uit die van de verpleging, trok de plakkers van haar lichaam en stond op uit het bed.
“Ik wil niet, we staken de operatie!”, schreeuwde ze. In haar ogen zag je de angst. Haar paniek was immens groot.
Aan alles was te zien dat ze doodsbang was.
Bang voor het infuus, bang om in slaap te vallen. Bang om niet meer wakker te worden. “Kom terug in het bed meissie, kom bij me liggen” zei ik met een kalme stem. Ik wuifde met mijn hand naar haar, om haar weer in het bed te krijgen.
Ze kroop tegen me aan. “Ik wil dit niet Daphne, laat ze stoppen. We doen dit wel een andere keer, ik wil naar huis.”
Zei ze terwijl de tranen over haar wangen liepen.
“Ik ben zo bang dat ik dood ga, dat ik niet meer wakker word en dat kan niet."
"Ik wil mijn 16e verjaardag nog vieren.”
De chirurg probeerde haar te kalmeren door haar te vertellen dat ze echt niet zou sterven op de operatietafel. Dat er meerdere mensen waren die haar in de gaten zouden houden. Dat ze weer wakker zou worden na de operatie.
“Jij kan mij niet garanderen dat ik weer wakker word na de operatie.”
Schreeuwde het pubermeisje naar de chirurg. “We staken de operatie, ik wil dit niet meer. Dan sterft mijn nier maar af.”
De chirurg liep met de anesthesist even weg.
Terwijl zij aan het overleggen waren zei het pubermeisje tegen mij “Daphne neem mij mee naar huis ik wil dit niet” “Nee lieverd ik neem je niet mee naar huis, dit moet gebeuren. Wij blijven hier. Ik beloof jou dat jij weer wakker wordt naar de operatie.” Was mijn reactie.
Niet veel later liepen de chirurg en anesthesist weer naar binnen.
“We hebben twee opties voor je die we kunnen proberen. De eerste is een neusspray die jou kalmeert, de andere optie is dat we nu stoppen en de operatie inplannen op een andere datum” Vertelde de chirurg.
“We plannen een ander datum in.”
Zei het pubermeisje meteen.
Ik was het daar niet mee eens, wetende dat als we nu het zouden uitstellen, het de volgende keer een nog groter drama zou worden om haar zo ver te krijgen.
“Ahh lieverd probeer nou eerst de spray, wil je dat voor mij doen?"
"Dan kijken we daarna wel verder.” Sprak ik haar bemoedigend toe.
“Oké voor jou wil ik de spray wel proberen.”
Antwoordde het pubermeisje.
Nadat ze de spray had gekregen werd ze toegedekt met een warmte deken. Warme lucht werd erin geblazen en zo lagen wij samen naar het plafond te kijken.
Op het plafond werd een prachtige film van een oceaan afgespeeld. We keken naar de verschillende vissen en langzaamaan begon het pubermeisje zich te ontspannen.
Toen de arts haar hand vastpakte om het infuus aan te leggen, kwam de paniek meteen weer terug.
Ze was nog steeds niet ontspannen genoeg. De chirurg bood aan nog wat extra neusspray te geven.
Wederom wilde het pubermeisje dit eerst niet, maar op aandringen van mij gaf ze toe.
Vervolgens keken wij weer verder naar de film op het plafond. Ik voelde haar steeds verder wegzakken, maar zodra er iemand aan haar hand zat kwam de paniek weer boven drijven.
“Ik wil dit niet Daphne, laten we naar huis gaan”
Zei het pubermeisje weer. Ik wist dat we nu door moesten pakken, we waren al zo ver gekomen.
Er was geen andere optie dan door gaan. Ik suste haar weer naar de kalmte. Toen vroeg de chirurg, “Wil je misschien een kapje met lucht? Hierdoor val je zo in slaap en voel je nergens wat van”
Aangezien ze al flink suf was geworden van de neusspray, was ze makkelijk over te halen het kapje te nemen.
Het mondkapje werd op haar gezicht gezet en binnen 10 seconden was ze in een diepe slaap gevallen.
Eindelijk was ze vertrokken en kon ik de operatiekamer verlaten.
Het pubermeisje kon geopereerd worden en naar 2 en half uur werd ze weer naar de uitslaapkamer gebracht.
Niet veel later gingen haar ogen ook open.
Nog suf van de narcose vroeg ze aan mij:“Is het echt gebeurd?"
"Ben ik geopereerd?”
Ik knikte bevestigend. “En ik ben echt wakker geworden en niet dood?” Vroeg het pubermeisje?
“Nee lieverd je bent niet dood, je bent wakker geworden.” Gaf ik haar als antwoord.
Het duurde een tijdje voordat ze helder werd van de narcose. Ik heb haar meerdere keren uitgelegd hoe we het voor elkaar hebben gekregen om toch de operatie door te laten gaan.
“Ik ben wakker geworden, zoals je had beloofd Daf ”
Zei ze. Ik glimlachte naar haar en zei. “Je weet toch dat ik alleen beloftes maak die ik kan nakomen”
We zijn nu alweer een week verder en dit pubermeisje hersteld wonderbaarlijk snel van haar operatie.
Ze is sterk en heeft een enorme wilskracht. Iets wat haar in haar leven soms kan tegenwerken, maar ook vooruit helpt.
Ze vroeg aan mij of ik over haar ervaring een blog wilde schrijven. Natuurlijk wilde ik dat. Dit was niet alleen voor haar een hele ervaring ook voor mij.
Gelukkig ben ik ook stronteigenwijs en heb ik een enorme wilskracht. Anders had ik vast het hoofd niet koel kunnen houden.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat weer prachtig geschreven.
En wat ben jij een Topper "pubermeisjes"
En je mag trots zijn op die lieve Daphne 💚
O potverdikke , arme meid !! Ik ben nog nooit onder narcose geweest en ben er ook bang voor !!
Ooit als meisje van vijf was ik in totale paniek omdat ik een injectie moest krijgen. Ik vloog door t bed heen en was niet kalm te krijgen … ik schijn zelfs tegen de arts gezegd te hebben …. Steek hem maar in je eigen reet !!! Ze zijn gestopt en ik heb een drankje gehad
Lieve dappere puber, wat moet je ongelooflijk trots op jezelf zijn. Na al het verdriet en pijn dan toch dit "effies" doen. Ik weet zeker dat mam en opa je een luid applaus geven maar vooral super trots je zijn. Beterschap meis 🍀🥀🍀🥀. Lieve Daphne zoals altijd lief, krachtig omschreven. Je bent gewoon een prachtmens. 😘
Heel indrukwekkend en ontroerend.
2 Heel sterke en wilskrachtige meiden!
WAUW wat een verhaal krijg der kippenvel van en wat een dappere en sterke puber.
Helaas ben ik zelf ook gigantisch bang en moet ik ook binnenkort geopereerd worden zie der als beer tegenop en ben ook bang dat het mis gaat . Ik moet mezelf der overheen zetten ( makkelijker gezegd dan gedaan) en mijn man steunt mij samen met mijn 3 kinderen maar ik snap zo wat lieve pubermeisje voelde gaat zoveel door je heen . Vindt zo Dapper en knap dat zij toch haar zo sterk gehouden heeft en gelukkig met goeie steun en liefde van jou . Lieve puber meisje gigantisch veel sterkte .