Ik denk dat ik tijdens de uitvaart een pak stiften op de kist had neergelegd.
Voor mij voelde het heel normaal om mijn kinderen bij de dood van hun vader te betrekken.
De oudste betrok ik bij alle gesprekken die ik had met de uitvaartverzorger. Hij was 16 en wist net als ik goed wat zijn vader wel en niet zou willen. Samen beantwoorden we de vragen van de uitvaartverzorger en hebben wij de uitvaart vormgegeven.
De jongste was 5 toen zijn vader overleed.
Die liet ik zijn eigen gang gaan. De dood ontdekken op zijn eigen manier. Zijn manier van ontdekken was vooral op een tastbare manier. Hij ging dan met zijn hoofd op de borstkas van zijn vader liggen om te luisteren of het hart nog klopte.
Hij probeerde de oogleden van zijn vader te openen of probeerde hem wakker te schudden.
Ik heb hem gewoon zijn gang laten gaan.
Ik wist anders ook niet hoe ik hem er bij kon betrekken. Ik wist alleen dat ik hem niet moest tegenhouden of beperken in zijn ontdekking met de dood.
Nu ik wat langer in dit wereldje van uitvaarten rondloop weet ik wel beter.
Er zijn zoveel verschillende manieren zijn om kinderen bij de dood en de uitvaart te betrekken.
Je kan ze laten bellen blazen, een kaarsje laten aansteken. Zo krijgen ze een taakje, waardoor je ze kan betrekken bij de uitvaart.
De mooiste manier om kinderen bij de dood en de uitvaart te betrekken, vind ik door op de kist te tekenen.
Met stiften, of verf kunnen de mooiste creaties op de kist worden gemaakt.
Voor een kind is het heel normaal om met stiften of verf in de weer te zijn.
Het is een bezigheid die je gezamenlijk kan doen. Tijdens het tekenen kunnen er gesprekken plaatsvinden, wat helpt bij de verwerking. Dit op een manier die voor velen heel natuurlijk aanvoelt.
Ik wist niet dat je op de kist mocht tekenen.
Ik heb er niet naar gevraagd. En er is ook niemand geweest, die mij verteld heeft dat dit kon. Had ik dit geweten, was ik samen met mijn kinderen op de kist gaan tekenen.
Ik denk dat ik tijdens de uitvaart een pak stiften op de kist had neergelegd.
Zodat iedereen die daar behoefte aan had nog wat op de kist kon tekenen of schrijven. Een laatste boodschap of groet. Hoe mooi zou dat zijn.
Ik geloof er heilig in dat we kinderen wel bij de dood moeten betrekken.
Iedereen krijgt met de dood te maken. Het is de enige zekerheid die we hebben in het leven. Doen alsof het er niet is, zorgt er niet voor dat het je niet overkomt. Ik denk eerder dat doen alsof het niet bestaat of er niet mag zijn, je het taboe erop alleen maar versterkt en doorgeeft aan de volgende generatie.
Het taboe op de dood.
Is dat een nalatenschap die wij aan onze kinderen willen meegeven? Ik in ieder geval niet.
Reactie plaatsen
Reacties