Een ding is ons ondertussen wel duidelijk. De zorg werkt zo niet. En dat ligt niet aan het personeel op de werkvloer.
"Ik ben er rond half 11",
appte ik naar Anouschka. Aangezien ze gisteren weer thuis is gekomen, moest ik vandaag wel even langs. Ik had er al zin in, toen ik haar dit berichtje vanochtend verstuurde. Even bij mijn vriendinnetje kijken en weer nieuwe foto's maken. Toen ik bij haar huis aankwam, zette ik mijn fiets tegen de muur. De voordeur stond op een kier, en de sleutel zat in het sleutelgat.
Ik stapte naar binnen, fluisterde hoi en stak mijn hand op. Anouschka glimlachte even en ging verder met het telefoongesprek. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze moedeloos werd, van het antwoord aan de andere kant van de lijn. Ik deed mijn jas uit, zette mijn cameratas op de grond en pakte mijn camera.
Het was goed warm binnen, naast de woonkamer deur stond de po en daarnaast de rollator. Alles stond binnen handbereik van Anouschka.
Ik kwam naast haar zitten op de bank. Het telefoontje wat wederom achteraf gezien niet veel zin had, was beëindigd.
Tussen ons komt er een gesprek op gang over wat haar de afgelopen week allemaal is overkomen. Hoe de 3 keer per dag thuiszorg eigenlijk maar 2 keer per dag thuiszorg is en 1 keer telefonisch contact. Dat je maar 1 keer per week gewassen wordt en dan moet je dat wel zelf onthouden.
Wie mijn Facebook een beetje in de gaten houdt, heeft kunnen lezen hoe beperkt de zorg tegenwoordig is. "De verpleging in Assen rende over de gangen, ze liepen niet, maar renden". Vertelt Anouschka mij. Er wordt veel van je gevraagd, als je moet rennen op je werk. Te veel… Geen wonder dat er fouten gemaakt worden, dat ze beperkt zijn. Er wordt niet goed gekeken naar wat het personeel op de werkvloer nodig heeft, om de zorg te geven die geboden moet worden.
Met gevolg dat de patiënt daar de rekening voor betaald. Letterlijk en figuurlijk. Ook nu ze thuis het moet zien te redden, is de zorg te beperkt.
"Ik moet om alles bedelen. Ik heb gevraagd of ik meer hulp in het huishouden kan krijgen. Want met 2 uurtjes per week lukt het niet om het huis schoon te krijgen. Zoals het er nu naar uitziet krijg ik 4 uurtjes per week. Om boodschappen in huis te krijgen moet ik vragen of het ook gebracht kan worden. Want ik kan niet meer naar de winkel. Ik moet vragen of ze de po voor mij willen legen. Ik red het niet eens naar de wc. Ik kon het allemaal zelf. Ik was zelfstandig, ik was fulltime moeder, verdiende mijn eigen geld, onderhield mijn eigen huis en nu…
Ik moet om alles vragen. Mijn zelfstandigheid is volledig weg. Kanker gaat overal zitten".
In haar ogen zie ik de tranen, die ze met veel kracht weer naar de achtergrond duwt. Instorten wil ze niet. Met elke vezel die nog mee wil werken in haar lijf, blijft ze sterk.
De telefoon gaat weer. Het is haar dochter. Ook zij voelt dagelijks de kanker. Ze maakt zich zorgen om haar moeder. Haar hele wezen staat op standje overleven. Ze weet niet hoe de toekomst eruit gaat zien. Hoe lang ze haar moeder nog bij zich heeft. Hoe vaak ze haar nog kan zien. Want thuis wonen is er niet meer bij.
"Ik voel me geen moeder meer, eerder een vriendin. Ik moet haar nu al loslaten. Haar leren dat ze dingen met andere mensen moet gaan overleggen. Want ik heb niet eens de energie meer, om dat nog allemaal te doen. Straks ben ik er niet meer en moet ze het ook met anderen overleggen". De harde werkelijkheid voelt zo wrang, als je dat aanhoort. Je gunt dat geen enkele ouder. Je gunt dat geen enkel kind.
"Het enige wat ik nu nog kan doen, is voor haar stralen als ze er weer is. Dan denk ik aan porno, want ja wie krijgt er nou geen glimlach van seks" Met een grote lach kijkt Anouschka me aan. " Mocht je inspiratie om te stralen opraken, dan weet ik nog wel wat pornosites". Grap ik naar haar terug.
We liggen even dubbel van het lachen. Iets wat moet gebeuren als de situatie aan alle kanten zo moedeloos is. Want hoe je het ook went of keert. Hoeveel pleisters in plaats van echte oplossingen je ook aangeboden worden. Je leeft nog steeds. En om met alles om te kunnen blijven gaan, moet je lachen. Even het zware eraf halen. Ook al is het maar voor een klein momentje.
Een ding is ons ondertussen wel duidelijk. De zorg werkt zo niet. En dat ligt niet aan het personeel op de werkvloer. Want werken in de zorg doe je met passie, ongeacht alle beperkingen die je krijgt van bovenaf. Want daar ligt het grote probleem. Vanuit het dure kantoor achter het mooie bureau, wordt niet dat geboden wat ze nodig hebben op de werkvloer. Het personeel dat er voor zorgt dat de organisatie waarmaakt waarvoor ze staan, wordt tekort gedaan in middelen en in kennis.
Want in dat dure kantoor achter dat mooie bureau, zit een comfortabel leven. Eentje die op geen enkele wijze daar ook maar iets van wilt inleveren, zodat een ander eindelijk kan krijgen, wat een ieder eigenlijk vanzelfsprekend vindt.
Gelukkig wonen er in dit dorp lieve mensen. Mensen die het verhaal van Anouschka hebben gelezen en helpen waar ze kunnen helpen. Kleine dingetjes. Een boodschap, een warme maaltijd, een praatje, of gewoon een oplettend oog. Dankjewel allemaal. Ook van Anouschka ze waardeert dat enorm.
Reactie plaatsen
Reacties
Het is toch vreselijk als je in een land als Nederland op deze manier moet leven ..
Het maakt niet uit wat je ziekte is .. overgeleverd aan de gezondheidszorg ben je gewoon de sjaak .
Ik ken verder haar verhaal niet echt, maar vind het triest om te lezen
Halllo Anouschka en dierbaren,
Ik volg je blog elke keer, hoe het geschreven wordt en een ander diep raakt.
Wil jullie heel veel sterkte en kracht met elkaar wensen en dat er elke keer weer een nieuwe mooie herinnering gemaakt mag worden,want juist dan zijn het die kleine dingen🙏❤️
Lieve groetjes van Moniqie uit Borger