Ze is de strijd tegen kanker niet uit de weg gegaan en heeft gevochten totdat er geen remedie meer was.
Uitbehandeld.
Ik wist dat het een vriendschap zou zijn met een houdbaarheidsdatum. Ik weet het, dat klinkt heel vreemd en bikkelhard, maar het maakt voor mij alles duidelijk. Een klein berichtje op Facebook zorgde ervoor dat wij elkaar leerden kennen. Een ontmoeting waarvan ik van te voren niet kon weten hoe het ging lopen.
Ondanks dat het een vriendschap is die binnenkort zal eindigen, ben ik blij dat ik Anouschka heb leren kennen. Met haar kon ik normaal over de dood praten en over terminaal ziek zijn. Konden we met zijn tweeën er over lachen en het vervloeken. Zagen wij het voor wat het was. Een bikkelharde realiteit die niet uniek is, maar zo velen overkomt.
Een realiteit die zoveel mensen liever verstoppen achter de voordeur. Een realiteit waarvan anderen het liever niet willen zien omdat het zo confronterend en pijnlijk kan zijn. De keerzijde daarvan is dat iedereen die met deze realiteit geconfronteerd wordt zich eenzaam gaat voelen. In de steek gelaten voelt, op een moment in het leven waarin je juist alle steun kan gebruiken.
Ik had de eer om haar verhaal te mogen vertellen. Het op Facebook te plaatsen, het platform waar iedereen het kan lezen en het absoluut niet meer te verstoppen valt achter de voordeur. Ik had de eer foto’s te maken van haar proces, want kanker sijpelt in elk stukje van je leven. Het is veel meer dan alleen lichamelijk ziek zijn.
Vorige week kreeg Anouschka te horen dat ze uitbehandeld is. Dat er geen mogelijkheden meer voor haar zijn en dat het een kwestie zal zijn van weken, misschien maanden. Een bittere pil waarvan ze wist dat die zou kunnen komen. Al die tijd dat zij haar behandelingen kreeg wilde ze de hoop niet opgeven.
Ze was nog lang niet klaar met het leven. Als het aan haar lag ging ze nog veel langer mee. Zag ze haar dochter groot worden, die op haar moment zelf moeder zou worden. Zou ze oma worden en haar kleinkind(eren) verwennen, zoals alleen een oma dat kan. En toch ondanks dat ze zo graag langer had willen leven, was het goed zo. Alles wat ze nog moest regelen had ze kunnen regelen.
Ze is de strijd tegen kanker niet uit de weg gegaan en heeft gevochten totdat er geen remedie meer was. Wat een moed, wat een kracht…
Namens Anouschka wil ik iedereen bedanken voor alles. Voor de hulp die jullie hebben geboden, door berichten te delen, maaltijden te brengen, mee te denken en kleding te brengen.
Niet alleen Anouschka, maar ook ik ben dankbaar voor al die mooie en lieve mensen, die niet de andere kant opkeken. Die het zagen voor wat het was en wilden meehelpen.
Anouschka’s laatste tijd hier op aarde wil ze doorbrengen met de allerbelangrijkste persoon in haar leven, namelijk haar dochter. Elk moment samen is nu een die niemand ze meer afpakt.
Lieve Anous, dankjewel voor jouw vriendschap. Hij was kort maar krachtig. Wat ben jij een prachtig mens.
Liefs Daf
Reactie plaatsen
Reacties
Wat mooi dat je haar dit hebt kunnen geven en wat fijn dat ze er een nieuwe vriendin bij heeft gekregen.
Vréselijk spijtig om te lezen dat ze haar ziekte niet zal overwinnen.
Wat heb ik dan een geluk gehad, met al die keren dat er kanker in mijn lichaam aanwezig was.
Ik wens haar en de mensen om haar heen erg veel sterkte, maar ook jou, want ook voor jou zal dit moeilijk zijn.
Dikke knuf van mij. Groetjes Barbara Potze.
En weer kan ik alleen maar zeggen ...sterkte.
Met een blog als dit val ik gewoon stil ..
Dikke knuffel voor Anous en haar dochter ..
Een schokkend maar tegelijkertijd ook ontroerend bericht. Verdrietig dat zo een prachtig en krachtig mens als Anouschka het leven zal moeten loslaten.
Respect voor jou dat jij in een heftige periode met haar en haar dochter hebt meegelopen en ons daar heel integer deelgenoot van hebt gemaakt.