Ik moest alle fantasie die wij in onze kinderen stoppen, uit zijn wereld halen.
Het was 7 uur. Tijd voor de kleine jongen om naar bed te gaan.
Ik pauzeerde mijn netflix serie en liep naar boven. “Zeg kleine man het is bedtijd” riep ik, terwijl ik de trap opliep.
Mijn zoon zat op zijn slaapkamer nog even achter een beeldscherm een spelletje te spelen. “Het is bedtijd ventje” herhaalde ik, terwijl ik in zijn deuropening stond.
“Mam komt papa nooit meer terug?”
Hij keek mij vragend aan, hopende dat ik jawel zou zeggen. “Nee lieverd, dat kan niet” gaf ik hem als antwoord.
“Wat nou als ik de kaarsjes uitblaas op mijn verjaardagstaart en wens dat papa terug komt?"
"Komt hij dan wel terug? Of als er een vallende ster is en ik wens dat hij terug komt. Komt hij dan wel terug? Of net als met een spelletje?Je bent nooit helemaal game-over mama. Je kan altijd weer opnieuw beginnen. Kan papa ook weer opnieuw beginnen? Net als in mijn spelletjes? Of als ik het aan de kerstman vraag? Komt papa dan weer terug met kerst?”
"Nee lieverd, dat kan niet."
Wat deed het mij die avond pijn om hem elke keer een nee te moeten verkopen.
Het gemis was ook bij hem binnengedrongen. Hij wilde zijn papa weer terug hebben. Ik begreep hem zo goed. Ik wilde dat ook voor hem, maar wist dat het niet meer kon.
“Nee lieverd, papa komt nooit meer terug."
"Als je dood bent kun je niet meer tot leven komen. Een wens doen is leuk, maar niet alle wensen kunnen uitkomen."
"Dood is dood en dat verandert nooit meer. "
“Maar ik mis papa zo."
"Ik wil weer dat hij levend is”
In zijn ogen zag ik de tranen opkomen. Ik greep hem stevig vast.
“Ow ventje ik begrijp je zo goed. Ik wou ook dat het kon, maar zo werkt het leven niet."
"Wat ik wel zeker weet is dat papa altijd bij jou is."
Je ziet hem niet, maar hij is er zeker weten. Hij zit in jouw hart, in jouw gedachten en herinneringen. Daar raak je hem nooit meer kwijt.”
Door deze troostende woorden kwam er weer een glimlach op het gezicht van mijn kleine ventje.
Ik glimlachte terug, terwijl ik met moeite mijn tranen binnen hield.
Die avond brak mijn moederhart.
Ik moest alle fantasie die wij in onze kinderen stoppen uit zijn wereld halen. Hij moest de harde werkelijkheid horen, want valse hoop geven is nog veel erger.
Eenmaal beneden op de bank, liepen de tranen over mijn wangen.
Je eigen verdriet is al moeilijk. Het verdriet zien in de ogen van je kind is nog veel erger.
Ik huilde voor hem, voor zijn verdriet en gemis.
Terwijl ik dit schrijf voel ik de emotie die ik toen voelde. Nog steeds is het een herinnering die pijn doet.
Voor mijn ventje heb ik het beste gedaan wat ik kon doen.
Het gaf hem duidelijkheid en rust.
Hij wist toen zeker dat zijn vader nooit meer terug zou komen. Een harde werkelijkheid die hij moest accepteren.
Ik had verwacht dat hij de volgende dag daar nog wel last van zou hebben.
Niets was minder waar.
Voor hem was het de bevestiging die hij nodig had om het te kunnen plaatsen.
Want de denkwijze van een 5 jarig ventje zit nog vol met fantasie.
Fantasie die voor vragen zorgen waar hij antwoorden op moet hebben. Zodat hij het op de juiste manier kan plaatsen en verwerken.
Het liefst bescherm je als moeder je kind voor de harde werkelijkheid.
Wil je niet dat ze hun mooie fantasie moeten loslaten, maar dit moest. Hoe moeilijk het ook was, dit was de juiste keuze.
Reactie plaatsen
Reacties
Potverdikke Daf .... ik ben moe, alle vakantie zooi is opgeruimd en dan lees je bericht en de tranen lopen over mn wangen om jouw kleine vent ..en ook ineens weer om mijn grote vent aan het bed bij zijn stervende vader ..op crematie terwijl hij zn woord sprak .. het doet meer dan zeer als je je kind verdriet ziet hebben ...