Het was een prachtige zondag en de locatie was net zo mooi.
Elroy hobbelde in het laatste jaar hard achteruit.
Wat heb ik mij vaak in de steek gelaten gevoeld. Niet door Elroy, nee door de instanties.
Als je partner zo ziek is, gaan ze er standaard van uit dat jij mantelzorger wordt.
Natuurlijk zorg je voor je man. Daar hoef je niet over te twijfelen. Alleen trek je het niet om al die zorg en zorgen alleen te dragen.
Ik heb geprobeerd huishoudelijke hulp te krijgen.
Gewoon een paar uurtjes in de week, zodat ik wat ontlast zou worden. Helaas het was niet mogelijk.
Ik was toch mantelzorger. Dat het zwaar is wilden ze wel erkennen, maar huishoudelijke hulp kwam er niet.
We hadden er geen recht op.
Wat ik wel kreeg aangewezen was een therapeut om er over te praten.
Begrijp me niet verkeerd, ik han een luisterend oor nodig. Fysieke hulp was ook nodig.
Tot het eind hebben wij het als gezin kunnen redden.
Vraag me niet hoe. Dat zijn dingen die doe je gewoon.
Zoals we het hier in Drenthe zeggen,
"Kop d'r veur en doorgoan".
Opgeven is geen optie.
Afgelopen voorjaar stond ik voor het eerst op een inspiratiedag.
Het was een prachtige zondag en de locatie was net zo mooi.
Ik de middag nam ik even de tijd om van mijn stand weg te gaan en rond te lopen. Ik wilde wel weten wat voor andere ondernemers er op de inspiratiedag stonden.
Zo kwam ik langs de stand van jouw laatste levensfase.
Een organisatie die mensen helpt in de laatste levensfase. Niet alleen de zieke maar ook de mantelzorger en de mensen in de zorg. Een plek waar alle informatie bij elkaar komt.
Ik vond het een geweldig initiatief.
Ik weet uit eigen ervaring hoe versnipperd alle informatie is. Hoe je van het kastje naar de muur gestuurd wordt.
Daardoor met nog meer stress en onzekerheid wordt opgezadeld.
Na een kort gesprek pakte ik wat informatieboekjes mee.
Enkele dagen later heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik ze een e-mail gestuurd.
ik vertelde over mijn werk als afscheidsfotograaf.
Dat ik vanuit mijn eigen ervaring weet hoe beperkt de informatie is. Dat ik graag wil kijken naar de mogelijkheden van een samenwerking.
Afgelopen woensdag had ik een online kennismakingsgesprek met Ingrid.
Een heerlijk spontaan mens. De klik was er meteen.
We hadden het over de taboe die er heerst. Niet alleen op de dood, maar ook alle onderwerpen daar omheen.
Dat maar weinig organisaties en instanties hun informatie willen delen.
Alsof we met zijn allen het liefst op onze kleine eilandjes willen blijven zitten.
Terwijl we samen veel meer kunnen betekenen.
In september pakken we ons gesprek weer op.
Want samenwerken gaan we zeker weten doen.
Ik ben niet de enige die deze situatie heeft meegemaakt.
Ik ben heel benieuwd of jij ook zoiets hebt meegemaakt. En waar je tegenaan liep.
Laten we die informatie met elkaar delen.
Ervoor zorgen dat het bij de juiste organisaties wordt neergelegd.
Zodat er een oplossing gaat komen.
Wil jij meer weten over de organisatie
"Jouw laatste levensfase"
Klik dan hier.
Reactie plaatsen
Reacties
De eerste keer dat iemand mij mantelzorger noemde heb ik haar terecht gewezen .. ik ben zijn vrouw , niet zijn mantelzorger .. na dit DRIE keer herhaald te hebben viel het kwartje !!
Wij hebben in de laatste dagen hulp kunnen krijgen en ik heb daar zeer beslist nee tegen gezegd .Ik gaf hem zelf zn medicatie en gaf hem zelf alle verzorging die hij nodig had .. zo hadden wij dat samen afgesproken met de kanttekening als het TE lang zou gaan duren of voor mij TE zwaar zou worden , alleen dan zou er hulp komen. Ik ben heel blij dat we dit samen hebben kunnen doen .. mooie momenten maar ook voor mij momenten waarop ik iedere keer weer ergens zag hoe hij achteruit ging ...
Voor ons een kostbare tijd ..
Een mazzel had ik , ik heb huishoudelijke hulp vanwege spierreuma ...
Zo herkenbaar tijdens de ziekte van mijn vader was er geen tot weinig hulp van instanties. Jammer dat het 25 jaar nog weinig veranderd is.