Ik wilde niet genieten van het leed van een ander...
“Wie wil volgende week een uitvaart fotograferen?
Ik heb een tweede fotograaf nodig die ‘s ochtends bij de familie wil fotograferen.”
Ik las het whatsapp berichtje in de groepsapp en gaf na er even over na te denken het antwoord, “Ik wel.”
Het ging om een uitvaart in Brabant.
Het kindje was met 11 maanden gestorven. De ouders wilden heel graag foto’s van het moment dat het kindje vanuit zijn ledikant in het kistje werd gelegd.
Ook de rest van de dag wilden ze graag vastgelegd hebben.
Daar stond ik ‘s ochtends vroeg, in een klein dorpje in Brabant.
Ik belde aan en na luttele seconden deed een vrouw de deur open. Het was de moeder van het overleden kindje. Ze heette mij welkom, ik deed mijn jas uit en liep achter haar aan naar de woonkamer.
Daar ontmoette ik haar partner. Na een kortstondige hallo werd mij al snel gevraagd of ik mee wilde lopen naar boven. Ik volgde de ouders de trap op.
Met zijn drieën stond we in een piepklein slaapkamertje.
De gordijnen zaten dicht. Er brandde een nachtlampje aan de muur. Ook de lamp aan het plafond brandde en gaf de slaapkamer een warme gelige gloed.
In het ledikantje lag een klein mensje.
Hij lag er zo vredig bij, alsof hij net als sneeuwwitje voor eeuwig daar sliep. Aan zijn voeten lag een brief, een knuffel en een foto van zijn ouders.
Ik ging aan het voeteneinde van zijn ledikantje staan. Achter mij stond kledingkast. Schuin links van mij stond de commode, met daarop het kistje. Ik had nog nooit eerder zo’n klein kistje gezien.
Zijn ouders stonden naast het ledikantje.
Een liefdevolle glimlach stond er op hun gezicht. Een traan rolde over hun wang. Met zijn tweeën stonden ze daar nog even te kijken naar hun kleine kindje, die ze zo moesten overleggen in het kistje.
Op dat moment voelde ik mij zo overbodig in die ruimte.
Ik had het gevoel alsof ik er niet moest zijn. Ik stond daar met mijn camera in mijn handen. Het voelde alsof ik de kamer moest verlaten. Deze ouders hun ruimte moest geven om afscheid te nemen van hun kindje.
Ik was daar om een reden.
Zij wilden graag dat dit moment werd vastgelegd. Daarom was ik daar. Binnen een 100ste van een seconde ging bij mij de knop om. Ik mag hier bij zijn. Sterker nog ik ben hiervoor uitgenodigd, ik ben aan het werk.
Door mijn lens zag ik hoe de ouders afscheid namen van dit mooie kindje.
Hoe zij hun verdriet lieten gaan en uiteindelijk hun kindje in het kleine kistje legden, om het vervolgens te sluiten.
Doordat ik alles door mijn lens zag, voelde het net alsof ik in de setting stond van een heel verdrietige film.
Begrijp me niet verkeerd, ik wist donders goed dat ik daar letterlijk aanwezig was. Ondanks die wetenschap gaf de camera mij toch een filter. Een soort van schild, zodat ik mijn werk kon doen en niet opging in het verdriet.
Het voelt zo vreemd om zo’n klein mensje levenloos te zien.
Dat gun je geen enkele ouder.
Doodgaan is niet alleen weggelegd voor oude mensen. Iedereen is welkom bij de dood.
De dood discrimineert niet. Dat werd mij toen weer even duidelijk gemaakt.
Nadat het kistje was gesloten, brachten ze het naar beneden.
Daar stond het nog even op de box. Het voelde allemaal zo vreemd. In de hal stond zijn kinderwagen, in de woonkamer de box met speelgoed en daartussen dat kleine kistje. De onvermijdelijke harde realiteit dat hij niet meer leefde.
In de straat vormde zich een erehaag van buurtbewoners.
Ze stonden aan beide kanten van de straat met ballonnen.
De ballonnen die we kennen van een feestelijke sfeer, waren nu de enige kleur die te bekennen was in de straat.
De zon kwam langzaam op, de buurtbewoners waren stil en ingetogen, toen de rouwstoet voorbij reed.
Tijdens de uitvaart hing er de hele tijd een intens verdriet.
Terwijl het aan de andere kant zo speels en liefdevol aanvoelde. De gouden ballonnen, de kinderliedjes, de prachtige kleurrijke bloemstukken. Het was zo’n contrast met het verdriet wat ook aanwezig was.
De volledige dag heb ik via mijn camera mogen meemaken.
Door mijn kleine venster, zag ik tranen, liefde, een glimlach hier en daar, de hand op een schouder, een omhelzing en andere manieren van troost. Ik voelde de warmte die ondanks grote verdriet overheerste.
Na een intense dag fotograferen voelde ik mij voldaan.
Ik was zo vereerd dat ik erbij aanwezig mocht zijn. Dat ik middels foto’s het verhaal mocht vertellen van deze bijzondere uitvaart.
Vanbinnen voelde ik mij zo enthousiast.
Ik wist toen zeker dat ik dit vaker wilde doen. Dit was de fotografie die ik wilde uitoefenen. Dit waren de verhalen die ik wilde vertellen met mijn foto’s.
Terwijl iedereen verdrietig was, voelde ik een warmte en een vreugde in mij. Ik schaamde mij voor mijn enthousiasme.
“Daf hoe kun jij nu zo enthousiast zijn? Is het niet vreemd en ongepast?”
Dacht ik bij mijzelf.
Het duurde even voordat ik die schaamte kwijt raakte. Ik wilde niet genieten van het leed van een ander, maar dat deed ik ook niet.
Ik genoot van mijn passie.
Ik had een manier gevonden om zelfs op een intens verdrietige dag als deze, de liefde vast te leggen.
Door mijn passie voor dit vak, kon ik zijn ouders iets geven wat hun troost zou bieden. Iets tastbaars wat ze zelf zo graag wilde hebben. Juist door mijn passie kan ik met zoveel gevoel voor warmte, het verhaal voor hun vastleggen.
Ik hoefde mij niet meer te schamen
Ik zag dat mijn enthousiasme niet kwam door het leed van een ander, maar door de liefde en de warmte die ik alsnog zie.
Door mijn kunde en levenservaring, die ervoor zorgen dat ik dit vak professioneel kan uitoefenen. En daar mag ik enthousiast van worden.
Want ik kan een ander wat geven, wat troost geeft bij een zeer verdrietige gebeurtenis.
Reactie plaatsen
Reacties
Na het lezen van je blog ... kan ik alleen maar zeggen ..je hebt veel geleerd over jezelf deze dag ;-)
Beste Dafne, jouw gevoeld en gedachtengangen zijn volstrekt normaal. Het is mijn mening dat ik liever iemand bij zo’n afschuwelijke gebeurtenis heb met passie voor het vak. Het onvermijdelijke is gebeurd, en je ziet vooral bij de dood vaak nieuw leven ontstaan in de zin van dat mensen op gevoels niveau met elkaar gaan communiceren. Rouwen is belangrijk wanneer de dood ons tegen de schenen schopt. Herleven van momenten dmv fotografie is een hele mooie manier. Mits deze foto’s met een intrinsieke wens om de nabestaanden zo goed mogelijk in beeld te brengen gebeurd.
Ik vind dat je verschrikkelijk trots op jezelf kan zijn!
Lieve kanjer ik heb zelf mogen ervaren hoe "niet" aanwezig jij tijdens je werk bent. Je 1ste uitvaart en dan zo'n klein hummeltje heftig. Je hebt een pracht beroep in een mooie maar onwerkelijke wereld. Dood, ziekte en verdriet liggen zover bij ons weg dat er nauwelijks over gesproken word maar jij brengt het zo eerlijk en oprecht dmv van je foto's dat het bespreekbaar wordt. Je weet dat ik genoten heb van mijn shoot en retetrots op mezelf dankzij jou Dank daarvoor. 😘😘
Tijdens het lezen van dit ontroerende en heftige verhaal had ik : kippenvel. Ik hoop dat je de ouders een waardevol herinneringsboek mag geven.
Jeetje, wat een heftig verhaal. Ik kon het nu pas aflezen tussen het huilen door. Ik voel zo mee met het verlies van een kind, al is het bij mij een ander verhaal. Ik vind het super sterk en stoer van jou dat je dit kan doen.
Lieve Daf
Wat geweldig van jou. Weet wel zeker na het lezen van jou verhaal, jij deze mwnsrn een prachtige herinnering zult geven