Niemand mag doorhebben dat je een foto van ze maakt.
“Een fotograaf erbij tijdens de uitvaart, lijkt me maar helemaal niks.
Fotografen zijn altijd zo duidelijk aanwezig. Gaan tips geven, zodat je in de juiste houding staat. Ze trekken de aandacht naar zich toe”.
Het is een van de mythes die er zijn over een afscheidsfotograaf.
Ik snap het wel, want een fotograaf is ook meestal duidelijk aanwezig, zet je in een pose en trekt de aandacht naar zich toe.
Als afscheidsfotograaf heb je een andere taak.
Je moet namelijk onzichtbaar zijn.
Je mag niet opvallen en toch moet je het afscheid in beeld weten vast te leggen.
Om dat te kunnen doen heb je een paar vaardigheden nodig.
Het is de reden waarom ik als fotograaf in het zwart kom.
Een rode jas die langsloopt valt veel sneller op, dan een zwarte jas.
Om die reden draag ik platte schoenen met weinig profiel onder de zool. Hakschoenen of een grof profiel, maken al snel veel lawaai. Terwijl je op platte schoenen met weinig profiel, muisstil jezelf kan verplaatsen.
Vaak verken ik vooraf de locatie.
Zo weet ik waar ik geruisloos naar toe kan lopen. En waar toch wat lawaai ontstaat als ik op die locatie wil komen. (Denk aan een zware kerkdeur)
Soms moet ik wachten.
Om ervoor te zorgen dat ik echt niet hoorbaar ben, verplaats ik mijzelf alleen als er wordt gezongen of muziek gespeeld wordt.
Als afscheidsfotograaf ga je stil te werk.
Je gaat niet aan mensen vragen of ze rechtop willen zitten, of even willen lachen naar de camera.
Je kijkt rond, zorgt ervoor dat je participeert op de situatie
Je legt vast wat er speelt.
Voor een leek lijken het allemaal “Lucky shots”.
Soms is dat ook zo, maar de meeste beelden zijn getimed. Je weet ongeveer wat er gaat komen en participeert daarop.
Je houdt niet alleen je oren, maar ook je ogen open (logisch voor een fotograaf).
Je ziet wanneer iemand een arm over de schouder van een ander heen legt. Je ziet de glimlach tussen de tranen door. Allemaal kleine momentjes die je zoekt, die je probeert vast te leggen.
Dat doe je op zo'n manier, dat niemand het door heeft.
Want de meeste mensen staan niet graag op foto. Vinden het niet fijn als de camera op hun gericht staat. Al helemaal niet als je een dierbare bent kwijtgeraakt.
Als afscheidsfotograaf is het jouw taak om ervoor te zorgen dat niemand last van je heeft.
Niemand mag doorhebben dat je een foto van ze maakt.
Niet alleen ik, maar ook mijn camera stel ik daarop in.
Alle piepjes gaan uit, alleen mijn spiegel in de camera maakt nog geluid als ik een foto klik.
De meesten valt dat geluid niet eens op.
Ook flitsen is een no go.
Hoewel kerken en aula’s vaak donker zijn, gaat de flitser niet af.
Een flitser is heel storend. Zo’n bak licht valt meteen op. Met 1 keer flitsen trek je al de volledige aandacht naar jezelf toe.
Je moet weten hoe te fotograferen met weinig licht.
Je moet die kennis hebben, om alsnog mooie sfeerplaten te kunnen maken.
Onzichtbaar te werk gaan is je dus niet verstoppen in een hoekje.
Je loopt rond, je bent aanwezig, het valt alleen niet op.
Alles wat je kan doen om ervoor te zorgen dat je zo goed als onzichtbaar bent, moet je uit de kast halen.
“Ik heb je niet eens gezien tijdens de dienst."
"Ik heb niet door gehad dat je daar een foto van hebt gemaakt. We hebben je niet eens gehoord.”
Dit zijn reacties die ik meerdere keren heb mogen ontvangen.
Voor mij zijn het stuk voor stuk complimenten.
Je wilt ook niet gezien worden die dag. Zeker niet gehoord worden. Je wilt de nabestaanden niet tot last zijn. Ze niet storen in hun afscheid.
Niet alleen wat ik fotografeer, maar ook hoe ik het vastleg, maakt het een specialisatie binnen de fotografie.
Een specialisatie waarin onzichtbaar zijn een van de kernwoorden is.
Omdat fotografen vaak de aandacht naar zich toetrekken en erg aanwezig zijn, denk je al snel dat dit ook tijdens een uitvaart gebeurt.
Dit is een van de vele mythes die er zijn rondom afscheidsfotografen.
Hoe denk jij over het werk van een afscheidsfotograaf? Klopt dat met de werkelijkheid, of is het misschien ook een mythe?
Laat je het mij weten?
Reactie plaatsen
Reacties
Ik herken het probleem, mijn oplossing..
Spiegelloze camera, uitklapbaar schem, fullframe.
Volkomen geruisloos, zitten/staan in een hoekje, camers niet voor het hoofd, scherpstellen via display.
Met een moderne spiegelloze camera kun je ongestraft met hoge iso's werken.
Een flinke investering, maar het loont.
Groet
Jaap
Beste Dafne, mooie blog!
De rituelen rond de begrafenis of een crematie zijn er nu juist om aan ieder te laten zien wat er gebeurd is. En dat dit gezien wordt. Het paradoxale van validatie van gevoelens van anderen. Het uitvaartpersoneel is nodig. Juist dat men een langzame pas heeft, zwart gekleed is, respectvol hun gelaat zo uitdrukking vrij probeert te houden. Woorden die wel doordacht worden gesproken.
Ik herken veel van wat je schrijft in de spreekkamer van de psycholoog bij een rouwproces. Zou ik de mantel van Harry Potter opdoen dan zou er eenzaamheid zijn. Het juist onzichtbaar zijn door in de belevingswereld van de ander te mogen zijn op uitnodiging, met de juiste gedragingen geeft wat er met hen gebeurd validatie. Daarmee haal je juist de schaamte weg. Waardoor de tranen gezien mogen worden. Het is zó belangrijk dat een rouwproces goed verloopt. En jij bent ( men weet niet anders ) van de uitvaartdienst. Zorgen dat jij gezien wordt als een onderdeel van het ritueel maakt je onzichtbaar. En kunnen ze zich richten op, waar ze zich op willen richten. Schaamte is dan weggenomen. Je bent onderdeel van het ritueel. Paradoxaal genoeg moeten ze jou dus zien! Maar direct plaatsen in het respectvolle ritueel. Onderschat de waarde van het ‘juist zien’ dat ook jij je aansluit bij het ritueel je eraan ondergeschikt maakt, een goede rouwverwerking juist in gang zet! En er gevolg aan mag geven met een tastbaar bewijs!