Dat dit zo belangrijk kon zijn, wist ik voor een paar jaar geleden nog niet.
Tastbare herinneringen, zo noem ik mijn foto’s veel liever.
Want dat is wat ik er mee wil bereiken. Niet zomaar een plaatje. Nee een herinnering die je terugbrengt naar het moment die je nu niet meer over kan doen.
Het voelt als een missie.
Want ik vind het belangrijk dat iedereen dit soort tastbare herinneringen heeft.
Als ik foto’s terugkijk waar Elroy op staat dan geeft mij dat altijd een goed gevoel.
Weliswaar met een vleugje verdriet en gemis, maar toch… Die foto’s zijn mij dierbaar.
Zo brengen ze mij weer terug naar mijn herinnering van dat moment.
Daardoor weet ik wat er gezegd werd, of wanneer het was.
Ze zeggen niet voor niets een foto zegt meer dan 1000 woorden.
Dat dit zo belangrijk kon zijn, wist ik voor een paar jaar geleden nog niet.
Ik stond daar niet zo bij stil. Mijn hoofd had daar geen ruimte voor.
Hoewel ik al verzot was op fotograferen en de mooiste plaatjes wilde schieten. Was het fotograferen van mensen niet het geen wat ik vaak deed.
Als iemand die je lief is sterft is dat alles behalve prettig.
Toch heeft het afscheid nemen en het rouwproces voor mij een gouden randje. Want ik heb daardoor zo veel mogen leren.
Ik heb een deel van mijzelf opnieuw mogen leren kennen.
Een deel wat ik ver weggestopt had. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu weer kan huilen. Want huilen mag, net als lachen. Er is geen yin zonder yang.
Ik ben meer van mijzelf gaan houden. Ik ben mijzelf nog meer gaan accepteren voor wie ik ben. Daardoor durfde ik stappen te maken om mijn dromen uit te laten komen.
Ik heb mijzelf kunnen ontwikkelen tot de fotograaf die ik nu ben.
Ik ben zelfs zelfstandig ondernemer. Een spannende uitdaging, met veel meer haken en ogen dan ik van te voren had verwacht. Een droom die ondanks alles werkelijkheid is geworden.
Eentje die nog steeds vanuit de kinderschoenen aan het ontwikkelen is naar grote mensen schoenen.
Het meest gave van allemaal.
Alle kennis die ik heb gekregen van het leven, kan ik nu delen met anderen.
Een stukje van mijzelf wat ik graag deel met de wereld.
Een stukje waarvan ik van anderen te horen krijg dat ze dankbaar en blij zijn dat ik het deel.
Uiteraard moet ik ook mijn rekeningen betalen.
Dus moet ik er geld voor vragen, maar het is de dankbaarheid die mij voedt.
Het voedt mij van binnenuit.
Het zorgt ervoor dat ik iedere keer weer opnieuw een stap kan maken. Meer mensen kan helpen. Te gekke dingen mag doen, zoals een lezing.
Een lezing over mijn werk als herinnerings- en afscheidsfotograaf. Een lezing die anderen mag inspireren en informeren over de meerwaarde van dit soort fotografie.
Ondertussen ben ik achter de schermen er mee bezig.
Heb ik nieuwe albums besteld om te laten zien wat voor foto’s ik maak.
Zodat het vage beeld wat we erbij hebben, wordt omgezet in het concrete beeld van wat het is.
Ergens voel ik mij een pionier, omdat er nog zo weinig over gesproken wordt.
En dat is kicken, pionier zijn.
Ik loop niet graag met de grote meute mee. Ik loop liever voorop, met de grote meute achter mij aan.
Ik zou het echt supergaaf vinden als woensdag 30 november de zaal vol zit.
Wil jij meer informatie over de lezing van 30 november?
Reageer dan onder dit blog, of stuur mij een berichtje per mail.
Dan geef ik je alle info die je moet weten en beantwoord ik al je vragen.
Reactie plaatsen
Reacties
Woonde je dichterbij dan was ik naar je toegekomen !!
Ik ben heel blij met de duizenden foto's die ik vroeger analoog en nu al jaren digitaal maak.