Ze zat vast in een relatie en kon voor haar gevoel geen kant op.
Jolanda heeft net te horen gekregen van haar vriend dat hij hiv heeft.
Haar vriend waar ze al jaren mee samen is. Ze hebben in die jaren ontelbare keren onveilige seks gehad, waardoor Jolanda besmet geraakt kan zijn.
Ze moet zich ook laten testen. Iets waar ze bang voor was werd al snel door de test bevestigd. Haar vriend die jarenlang het vermoeden van hiv had verzwegen, had haar er mee besmet.
Haar wereld stortte in.
De man waarvan ze hield, had haar zo in haar vertrouwen beschaamd. Haar schoonfamilie, wilde niks horen over de hiv. Bang voor de reacties van de buitenwereld.
Door de moeizame relatie die Jolanda had met haar vriend, raakte ze steeds meer familie kwijt.
Het contact met haar kinderen verwaterde. Met haar schoonfamilie was er enkel nog het nichtje van haar vriend, waar ze haar ei kwijt kon.
Er ontstond een zwijgcultuur.
Ze mocht niet vertellen dat ze hiv had. Haar schoonfamilie was bang dat het hun goede naam te grabbel zou gooien. Aanzien was belangrijker dan de werkelijkheid.
Wat voelde zij zich ongelukkig. Geestelijk zat ze er doorheen.
Ze werd niet gesteund in wie ze was en hoe ze zich voelde.
Sterker nog ze moest een deel van wat haar was overkomen verzwijgen. Ze zat vast in een relatie en kon voor haar gevoel geen kant op. Hij begreep haar tenminste nog. Ze zaten samen in het schuitje van hiv.
Niet alleen geestelijk ook lichamelijk ging het niet goed met haar.
Enkele jaren nadat ze te horen had gekregen dat ze hiv had, moest haar galblaas verwijderd worden. Tijdens die operatie zag de chirurg dat er een stipje op haar nier zat. Daar werd toen niets mee gedaan.
Een jaar later komt ze met hevige buikpijn in het ziekenhuis te liggen.
Het was zo hevig dat ze niet meer kon lopen. Artsen denken aan een acute blindedarmontsteking.
Was dat maar zo.
“Mevrouw de stip die vorig jaar ontdekt is op uw nier, is uitgegroeid tot een tumor. We moeten u hiervoor behandelen.” Vertelt de arts aan haar.
Ze wist niet eens dat er een stipje ontdekt was op haar nier.
Het nieuws van de tumor is wederom een klap in haar gezicht. Weer een gevecht wat ze moet voeren.
Een gevecht die ze weet te overwinnen.
Het verhaal van Jolanda gaat niet over rozen.
Er zijn echt wel gelukkige momenten geweest, maar echt gelukkig was ze niet.
Lichamelijk heeft ze flink wat voor de kiezen gekregen. Geestelijk zit ze in een zeer negatieve spiraal. Haar relatie is giftig, maar er uit ontsnappen lukt niet.
Juist in dat soort situaties, ligt de drugs op de loer.
Ze wacht rustig af totdat de mens overstag gaat en het gaat proberen. Haar vriendje wist haar zo te manipuleren, dat ze het ook eens ging gebruiken.
Het voelde eerst goed.
Alsof hun relatie na al die jaren nu ineens een positieve wending kreeg. Hun aantrekkingskracht voelde fijn. Zou het nu eindelijk de goede kant op gaan?
Het was niet de realiteit die er voor zorgde dat hun relatie beter leek te gaan.
Het was de drugs. Met elke naald die ze in zich zetten, verdween de harde realiteit. Konden ze met zijn tweeën vluchten in een schijnwerkelijkheid waar alles even goed leek te voelen.
Haar armen en benen prikte ze kapot.
Steeds meer kwam ze onder de wondjes zitten die veranderde in lelijke littekens.
“Ik kan beter prikken dan jij, zal ik in je vinger prikken, daar zit ook een ader” Stelde haar vriend voor.
Zij stak haar hand uit en haar vriend prikte in haar vinger.
Dit ging niet goed een ader raakte hij niet en haar vinger begon te zweren.
Uit schaamte durfde ze niet langs de huisarts. Hoewel de wond van haar vinger herstelde, was de vinger van binnen dood. Deze werkte niet meer.
Uiteindelijk zat Jolanda zo diep in haar put, dat ze de bodem had bereikt.
Dit is niet hoe ze haar leven voor zich had gezien. Dit werd nog haar dood als ze zo doorging.
Dat wilde ze niet. Dat besef zorgde ervoor dat er een knop om ging bij haar.
Voor het eerst in jaren durfde ze voor zichzelf te kiezen.
Ze wist dat ze het roer om moest gooien. Ze zag in dat ze in een giftige relatie zat. Dit was geen ware liefde. Zo zorg je niet voor een ander als je oprecht van die persoon houdt.
Ze zocht hulp en vond die bij VNN.
Via die hulp kon ze zich losmaken uit haar relatie. Wist ze af te kicken van de drugs en durfde ze weer langs de huisarts te gaan.
Haar vinger moest afgezet worden.
Deze was niet meer te redden en zat haar meer in de weg dan dat het nog een functie had.
Na al die jaren van ellende, is ze nu weer bezig gezond te worden.
Ze weet steeds meer en meer voor haarzelf te kiezen. Ze weet nu om hulp te vragen en durft haar verhaal te vertellen.
Ze houdt haar mond niet meer.
Wat haar is overkomen is niet uniek.
Het zijn verhalen die voelen als "een ver van mijn bed show".
Was het maar zo. De realiteit van Jolanda is voor veel meer mensen in Nederland de harde werkelijkheid.
Uit schaamte, angst of het gebrek aan steun, blijven deze mensen in een giftige cirkel rondlopen.
De een vindt daar zijn dood. De ander vindt de bodem van zijn diepe put en durft hulp te zoeken
Ook dit is een verhaal die we liever verstoppen achter de voordeur.
Het is geen mooi verhaal. De narigheid druipt er aan alle kanten van af.
We zijn geneigd dit soort verhalen te veroordelen zonder te willen luisteren naar wat er echt is gebeurd. Zonder te willen kijken naar de mens in het verhaal.
Als je wel verder durft te kijken, kom je er achter dat ze net zo kwetsbaar zijn als jij en ik.
Dat ze niets anders zijn. Mooie mensen die toch weer de kracht hebben gevonden om voor het juiste pad te kiezen.
Mensen die net als jij en ik gewoon willen leven.
Zonder veroordeelt te worden op de keuzes die ze in het verleden gemaakt hebben.
Mensen die proberen niet weer in dezelfde valkuilen van het leven te stappen.
Mensen die proberen om voor zichzelf te kiezen in deze harde en manipulerende maatschappij.
Voor de een lijkt het leven zo makkelijk te gaan.
Het lijkt alsof ze enkel maar de juiste keuzes maken.
Maar bij een yin hoort een yang. Voor ieder persoon waar het allemaal als een leien dakje lijkt te verlopen, is er iemand die dat niet heeft.
Deze persoon bewandelt de giftige kant van het leven.
Dat maakt ze op geen enkele manier minder mens. Het zegt ook niets over wie ze zijn als persoon.
Herken jij jezelf in dit verhaal?
Wil jij ook dat jouw verhaal een stem krijgt?
Stuur mij dan een berichtje. Ik luister en veroordeel niet.
Reactie plaatsen
Reacties
Waarom zou je iemand veroordelen .. je kan er een mening over hebben .. Natuurlijk zou JIJ het anders doen ....mmmmmmm... tsja ..tot jouw pad niet meer over die mooie roosjes gaat dan ineens is het anders !!
Ik ben al minstens 15 jaar bevriend met een vrouw die haar zoon is verloren aan teelbalkanker ... tot op de dag van vandaag herdenken we haar zoon ...
Ineens zie ik een bericht op haar FB staan van iemand die ik al meer dan 20 jaar ken , ... Lieve vent ... en die zegt daar .. dat haar zoon de liefde van zijn leven was ...
Laat ik hem nou ook kennen hij werkte in hetzelfde verpleeghuis als ik..!! Het verhaal van zijn vriend die aan het sterven was aan AIDS heb ik zo van nabij meegemaakt .. Maar Nooiiiiit de link tussen de moeder (die hier niet woonde) en de zoon gelegd !!!!
De zoon was niet overleden aan teelbalkanker maar aan AIDS ... wat een eenzaam verhaal dan toch!!
En als ik die vriend tegen kom ... tsja dan geef ik hem een knuffel en verbazen we ons vaak samen over dit verhaal .. de wereld is klein !!
Ver en oordelen doen we allemaal, maar als je merkt, ziet, hoort of voelt dat het anders is dan jouw mening moest zijn. Zeg dan sorry en ga in gesprek. Zoals ik al eerder schreef ik heb bewondering en respect voor je strijd. 😘
Wat weer een waar verhaal. Zo blij dat ik gevlucht ben uit zijn huis. Nu een leuke lieve vriend heb waar ik open en eerlijk bij kan zijn.
Samen gaan we er iets moois van maken 💚