"Ow Jolanda, nog een ding… Ik wil niet dat je het aan iemand vertelt”
Haar verhaal begint als zo velen.
Ze trouwt en krijgt kinderen. Ze geven zelfs nog een groot feest voor hun 12,5 jarig huwelijk. De pap is dan eigenlijk al op en niet veel later scheiden ze.
Niet het mooiste sprookje, maar wel een realiteit waar veel mensen doorheen gaan.
Enkele jaren later leert ze een andere man kennen.
Ze krijgen een relatie. Eentje die niet heel stabiel is. Je weet wel een “knipperlicht” relatie. Toch hebben ze een aantrekkingskracht op elkaar, want deze relatie gaat jarenlang door.
Voor hun een relatie had haar vriend best wel een wild leven geleid.
Zo erg was dat niet. Niks om je zorgen over te maken. We doen allemaal wel gekke dingen in ons leven.
En wat geweest is, is geweest. Mocht het echt ernstig zijn, dan wordt het wel verteld, toch?
Haar vriend klaagde wel eens over dikke klieren en dat hij zich niet lekker voelde.
Niet iets waardoor er alarmbellen gaan rinkelen. Daarbij vinden wij vrouwen sowieso al dat mannen snel klagen als ze ziek zijn.
Er was voor haar dan ook geen reden om te denken dat hij misschien wel wat ernstigs onder de leden had. Laat staan dat ze aan hiv dacht.
Op een gegeven moment komt haar vriend vanwege zijn rug, in het ziekenhuis te liggen.
Hij moet geopereerd worden, maar het lukt maar niet om zijn bloedwaarden stabiel te krijgen.
In het ziekenhuis worden er allerlei testen gedaan om uit te zoeken wat er aan de hand is.
Thuis zit Jolanda in onzekerheid af te wachten.
“Wat is er toch aan de hand met hem?” Vraagt ze zich af. "Hij heeft die operatie aan zijn rug nodig.
Hopelijk komen ze erachter waarom hij niet stabiel wordt en kunnen ze hem helpen." Haar enige gedachten over dit alles gaan over het welzijn van haar vriend.
Terwijl ze thuis zit te wachten, krijgt ze telefoon.
Het is een belletje van haar vriend. Dit telefoongesprek is het gesprek wat haar hele leven zal doen veranderen. “Je moet nu naar het ziekenhuis komen, alleen.” Vertelt haar vriend aan de telefoon.
Vol vragen en spanning gaat Jolanda naar haar vriend toe.
Wat zal er toch aan de hand zijn? Waarom moet ze alleen komen? Dit klinkt niet goed.
Terwijl ze naar haar vriend toe rijdt schieten er alleen maar meer vragen door haar hoofd.
Ik denk dat jij en ik na zo'n telefoontje ook vol vragen zouden zitten. Als je gevraagd wordt om alleen te komen, is het vast geen goed nieuws.
De enige die haar vragen kon beantwoorden was haar vriend.
Ze had haar auto geparkeerd in de parkeergarage en liep het ziekenhuis in. Niet veel later trok ze de deur open van de kamer waar haar vriend lag.
Ze ging bij hem op het bed zitten en haar vriend begint te vertellen.
“Ik heb hiv. Achteraf gezien had ik wel een vermoeden dat het hiv kon zijn. De seks was vroeger niet altijd even veilig. Jij moet je ook laten testen, want de kans is groot dat jij het van mij hebt gekregen. Ow Jolanda, nog een ding… Ik wil niet dat je het aan iemand vertelt”
Kun je het je voorstellen hoe Jolanda zich toen heeft moeten voelen?
Haar volledige leven lag op zijn kop. Haar vriend had hiv en zij hoogstwaarschijnlijk ook.
Iets wat je normaal gesproken alleen in films ziet, was nu haar werkelijkheid geworden. En ze mocht het ook nog eens aan niemand vertellen.
Het verhaal van Jolanda is nog lang niet afgelopen.
Om het zo goed mogelijk te kunnen vertellen zal ik er nog een blog aan wijden.
Een ding is zeker, Jolanda’s leven ging niet over rozengeur en maneschijn.
Ze heeft het flink voor haar kiezen gehad en heeft zich heel eenzaam gevoeld. En toch…
Ook haar verhaal is niet uniek.
Veel meer mensen zijn in dit soort situaties terecht gekomen.
We horen er alleen niets of amper wat over. Het zijn de verhalen die we verstoppen achter de voordeur.
Bang om veroordeelt te worden, want dat gebeurt.
Zelfs nu moet Jolanda oppassen aan wie ze dit vertelt. Want het kan zomaar betekenen dat ze die ene baan niet krijgt als ze haar verhaal te horen krijgen.
Ik heb respect voor Jolanda haar keuze, om het wel te vertellen.
Ik vind haar dapper. En iedere werkgever die dit leest en om die reden iemand niet in dienst neemt, moet zich diep schamen.
Het is discriminatie, niets meer niets minder.
Het zegt ook niets over de kwaliteiten die iemand levert op de werkvloer. Enkel iets over hoe een werkgever een ander veroordeelt op de keuzes die het even je geeft. Of je er nu bewust voor koos of niet.
Heb jij ook een verhaal wat je verstopt achter de voordeur?
Wil je de taboe doorbreken en je verhaal een stem geven?
Een luisterend oor hebben die niet veroordeelt?
Neem dan contact met mij op.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik vond het een geweldige uitdaging. Je bent een spontane too fotograaf.
Heb bewondering voor jou werk eat je doet.
Ik ben blij dat ik open en eerlijk bij jou kon zijn
De blog is ook mooi geschreven.
Wauw Jolanda
Wat een tijd heb je achter de rug, of moet ik zeggen: probeer je nu achter je te laten! Vooroordelen, wie heeft er niet mee te maken. In jou geval is dat vreselijk en zegt meer over de ander dan over jou. Je bent een mooi mens! Prachtige foto's ook, chapeau voir Daphne dat ze je laat zien dat je er mag zijn 👌🏻😘
Lieve Jolanda we kennen elkaar een hele tijd, waar ik geen spijt van heb. Je bent oprecht, eerlijk,lief en zorgvuldig wat betreft je hiv. Je foto's zijn prachtig en wat straal je🤩🤩. Mss binnenkort eens een bakkie leut.
Dikke tût. 😘😘