Het zijn elke keer weer mensen of situaties waar je niet zo snel een fotograaf voor vindt.
“Fotografeer jij alleen maar uitvaarten”?
Afgelopen week werd mij dit nog gevraagd. Nee hoor ik fotografeer onder andere uitvaarten. Mijn vakgebied ligt wel wat ruimer.
Gaandeweg vind ik steeds meer mijn plek als fotograaf in deze wereld.
Naast het vastleggen van een uitvaart, vind ik het maken van herinneringsreportages ook heel gaaf werk om te doen.
Ik werk graag samen met mensen die een “rugzakje” hebben gekregen van het leven.
Of dat rugzakje nou kanker heet, autisme, of HIV. Mij maakt het niet uit.
Ik heb zelf ook zo mijn rugzakje gekregen. (Ik noem het een rugzakje, want dan begrijpt je meteen waar ik het over heb) Ik denk dat ik daarom juist die doelgroepen zo interessant vind. Dat ik om die reden juist voor hen de fotograaf wil zijn.
Het zijn vaak mensen die buiten de “normale” doelgroepen vallen.
Mensen die eigenlijk niet eens naar de fotograaf durven toe te stappen.
Ergens zijn ze bang dat ze worden afgewezen, of dat de fotograaf hen niet zoekt.
Terwijl ook deze mensen foto’s willen hebben.
Foto’s die ze vol trots willen delen met vrienden en familie. Op dat punt zijn ze niks anders dan de rest.
Ik merk dat er veel mensen zijn die buiten de standaard doelgroep vallen.
Gisteren had ik nog twee prachtige dames voor mijn lens.
Ze zijn vriendinnen van elkaar.
De een wilde al een tijdje een shoot bij mij en had haar vriendin over de streep getrokken om er ook een te laten maken.
Tussen de buien door liepen we het bos over mooie laantjes in herfstsfeer.
“Ow wat is dit leuk om te doen, hoor ik een van de dames zeggen”.
Hun onzekerheid verdween voor de camera.
Beiden hadden ze er lol in. Voor de camera staan was ineens een stuk minder spannend.
De lol die ze hadden was zichtbaar tijdens het fotograferen. Het zorgde voor geweldige foto’s.
Voor mij is het belangrijk dat degene die ik op foto zet, het leuk vindt om voor de camera te staan.
Daar ligt mijn focus. Ik vind het kicken als ik tijdens het fotograferen hoor en zie, dat ze er plezier aan beleven. Dat de shoot an sich al een leuke belevenis is.
Zo is het fotograferen een dubbel feestje.
Eerst heb je een geweldige ervaring te pakken. Vervolgens heb je de foto’s als tastbare herinnering van dat geweldige moment.
Zo zie je maar dat mijn fotografie verder gaat dan alleen het vastleggen van uitvaarten.
Een ding hebben ze gemeen. Het zijn elke keer weer mensen of situaties waar je niet zo snel een fotograaf voor vindt. Of van denkt dat er foto’s van gemaakt worden.
Toch is fotografie in zoveel situaties een krachtig hulpmiddel.
Niet alleen het eindresultaat, maar het gehele proces van fotograferen.
De aankomende tijd heb ik nog een paar geweldige shoots in het verschiet.
Zijn er personen die ik mag ontmoeten die allemaal zo hun eigen rugzakje hebben. Personen met wie ik graag het gesprek aan ga en ze een geweldige belevenis ga geven.
Heb jij ook een rugzakje van het leven gekregen?
Wil jij ook een geweldige ervaring met mooie foto’s als herinnering daaraan? Of ken je iemand die jij zo’n ervaring gunt?
Reageer dan onder dit blog.
Je mag mij ook een berichtje via het contact formulier sturen.
Het hoeft niet uitgebreid te zijn. Ik neem contact met je op en dan kunnen we rustig verder praten.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat was het weer een pakkende blog. Mooi gezegd. Het is echt mooi wat je doet met je fototoestel, je laat de mensen trots voelen over hun rugzak. Terwijl ze er meestal door gestigmatiseerd worden.
Als ik zelf weer in staat ben om me te laten fotograferen. Dan zal ik jou uitnodigen om een eens een leuke reportage te maken van mij en mijn absolute lifeline, het water. Met rugzak en al!
Dank je wel voor je aardige mailtjes trouwens!
Een paar dagen geleden voor jou lens gestaan. Wat voelde ik mij goed.
Zelfs een leuke van mijn handen in het mos.
Afscheid genomen van ern vinger