Overal stonden rijen met stoelen.
Mijn batterijen zaten vol.
Het geheugenkaartje had ik geformatteerd zodat ik zeker wist dat het geen kuren kon geven.
Zelfs de lens had ik van te voren gepoetst.
Alles was tot in de puntjes klaar om gebruikt te worden.
Ik kan mij geen fouten permitteren tijdens het fotograferen van een uitvaart. Mijn apparatuur mag niet gaan haperen en ik mag niks vergeten. Check, check, dubbel check.
De dienst begon om 11:30.
Vanaf dat moment zouden de eerste gasten binnendruppelen. Wat later zou de familie aankomen en de kist naar binnen dragen.
Ik was nog nooit eerder in deze kerk geweest.
De buitenkant van de kerk had ik al meerdere keren gezien.
Ik weet zelfs dat dat onderste stenen van hunebedden afkomen. Deze prachtige grote zwerfkeien werden vroeger vaak gebruikt om de fundering te leggen van een kerk. Dat was bij deze kerk in Emmen ook het geval.
Van buiten is de kerk statig.
Het heeft grote ramen en de kerkklok doet het nog steeds. Ik had eigenlijk de verwachting dat hij er van binnen net zo mooi uit zou zien als van buiten.
Rond 11:10 kwam ik aan en drukte ik bij de achterdeur op de bel.
Een vriendelijke vrijwilliger deed de deur voor mij open. Ik stelde mijzelf voor en werd vervolgens naar de grote zaal begeleidt.
De kerk was vernieuwd.
Alles was zo ingericht dat het voor veel verschillende doeleinden gebruikt kon worden.
De muren waren wit en glad afgewerkt.
Er hing een kleurrijke expositie aan de muur. Op ieder stuk van de expositie stond een spotje gericht.
De statige sfeer die een kerk kon hebben, was er helaas niet meer.
De zaal was ruim en had een soort van t-vorm.
Ik stond voorin de zaal. Links van mij stond een verhoginkje waar een spreker op kon staan.
Daarvoor stond een tafel met een microfoon. Rechts ervan stond een piano.
De pianist wat zijn muziek al aan het oefenen.
Ook twee fluitisten waren bezig de stukken nog even te oefenen.
Helemaal rechts van mij, was een lange bar gemaakt. Daarachter legde ik mijn cameratas neer.
Ik pakte mijn camera uit de tas en ook mijn bordje waar opstond dat ik kwam fotograferen.
Deze zette ik achter in de kerk neer op de tafel waar ook het condoleanceregister stond. Zo wist iedereen bij aankomst meteen dat er vandaag een fotograaf aanwezig zou zijn.
Van te voren kun je niet iedereen op de hoogte brengen, middels zo’n bordje wel.
Zodra je dit even netjes meld, maakt niemand meer bezwaar op de aanwezigheid van de fotograaf. Ik hing vervolgens mijn jas op en ging nog even naar de wc.
Zelfs dat was straks een no go.
Nadat ik naar de wc was gegaan, bekeek ik de kerkzaal eens goed.
Ik kon mij nergens verstoppen.
Ook kon ik straks tijdens de dienst niet langs de muren lopen. Overal stonden rijen met stoelen. Als ik mij wilde verplaatsen zou ik tussen de mensen door moeten lopen.
Als er een ding is wat ik absoluut niet wil tijdens een uitvaart, is mensen tot last zijn.
Ik wil zo onzichtbaar mogelijk zijn.
Hoe ging ik dat voor elkaar krijgen als ik niet langs muren kon lopen, of een pilaar had om mij te verstoppen?
Ik liep de paden die ik straks wilde lopen om mij te kunnen verplaatsen tijdens de dienst.
Gelukkig waren deze ruim genoeg om makkelijk door heen te lopen.
Toen zag ik dat er ook nog een verdieping was, waarvan je op de zaal kon kijken.
Iets wat ik een prachtige plek vind om van te fotograferen als de kist wordt binnengedragen.
Je ziet dan dat alle mensen gaan staan, de aspecten van de kerk (hoewel deze daar nog weinig van had) en de familie die achter de kist aan binnen komt.
Ik vroeg aan een vrijwilliger hoe ik naar boven kon komen, zodat ik vanaf daar kon fotograferen.
Ik werd naar een deur gewezen die ze voor mij opendeden.
Ik liep naar boven en kwam erachter dat de houten trap heel veel lawaai maakte.
Onder de trap was een lege ruimte dus elke voetstap van mij hoorde je.
Gelukkig wordt er altijd aan het begin van de dienst muziek gespeeld als de kist wordt binnengedragen.
Ik moest er alleen voor zorgen dat ik ook weer beneden stond voordat de muziek gestopt was.
Ik was er helemaal klaar voor.
Mijn camera had ik ingesteld, ik wist mijn looproutes en hoe ik naar boven kon komen.
Nu was het wachten op de eerste mensen.
Een uitvaart fotograferen vind ik niet eng of spannend.
Elke keer weer merk ik dat ik volledig in mijn element ben. Dat ik vol passie een uitvaart kan vastleggen. Ik geniet ervan en dan niet op een morbide manier.
Ik geniet van het onzichtbaar zijn en het fotograferen.
Die pure kant van het leven.
Alle emoties komen langs. Alle emoties mogen er zijn. Je hoeft er geen te verstoppen of voor te schamen.
De mens op zijn puurste vorm.
Ik geniet van de verhalen die ik mag horen.
Want ik ken de overleden persoon niet en mag door de verhalen horen hoe die geleefd heeft.
Hoeveel er van die persoon gehouden wordt en hoe ze de persoon herinneren.
Ik voel me vereerd dat ik onderdeel mag zijn van het laatste afscheid.
Elke keer weer opnieuw.
Dat maakt mijn werk als afscheidsfotograaf zo mooi.
Of de uitvaart nou groot en uitbundig is, of klein en ingetogen. Iedere uitvaart is bijzonder. Ik leg ze met alle liefde, vol passie en kunde vast.
Weet je wat kicken was?
Zelfs deze keer toen ik dacht dat ik op zou vallen omdat het een grote ruimte was, bleek dit niet het geval te zijn.
Achteraf heb ik meerdere keren mogen horen dat ze mij niet hebben gezien of hebben opgemerkt.
Een grootst compliment.
Telkens weer is dat voor mij de bevestiging, dat ik niemand tot last ben geweest.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik lees je blog en je doet het echt goed !!
Ze zouden mij al van verre horen en zeker die trap !! Ik zou er luid krakend vanaf lopen OF er gewoon afdonderen omdat ik te snel naar beneden zou rennen ..voor de muziek stopt !!
Wat een geweldige blog weer 💚