Ergens ging er een vingertje half/half omhoog.
Daar stond ik voor het grote scherm, waar de eerste dia van mijn PowerPointpresentatie al zichtbaar was.
Het was eindelijk woensdagavond 30 november.
Al enige tijd had ik ernaar uitgekeken. Online had ik het overal kenbaar gemaakt, dat ik die avond een lezing zou geven.
Voor het eerst in mijn leven had ik een PowerPointpresentatie in elkaar gedraaid.
Wat aanzienlijk makkelijker was dan ik had verwacht. Ilona van Afscheidshuis Vlinders had verteld over haar mooie afscheidshuis en wat de mogelijkheden zijn.
En nu mocht ik tegenover vele nieuwsgierige ogen gaan vertellen over mijn passie. Mijn mooie beroep, waar ik uren over kan praten.
Mijn doel voor die avond was simpel.
Uitleggen waarom deze fotografie anders is dan anderen. Want mijn fotografie is niet even een leuk plaatje schieten, nee het is een hulpmiddel.
Het biedt daadwerkelijk hulp en dat tijdens een periode waarin je alle hulp kan gebruiken.
Ik begon mijn lezing met een vraag.
Ik vroeg aan iedereen of ze fotografie ook zagen als hulpmiddel. Ergens ging er een vingertje half/half omhoog.
Ze kon zich wel indenken dat het een hulpmiddel kon zijn.
De rest van de mensen zat mij vragend aan te kijken en kon de link niet leggen.
Dat was niet erg, ik was er ook gekomen om uit te leggen waarom het wel een hulpmiddel kan zijn.
Eerst vertelde ik over herinneringsfotografie.
Hoe je met foto’s voor jezelf het verhaal van jouw proces kan vastleggen. Want er gebeurt heel veel nadat je de diagnose krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent.
Alleen al de diagnose is een klap in je gezicht.
Vervolgens stap je in een traject van vele ziekenhuis bezoeken. Je moet medicatie gaan gebruiken, je krijgt misschien chemo of bestraling, of is het noodzakelijk dat je onder het mes gaat.
De opeenstapeling aan veranderingen zorgt ervoor dat je het overzicht verliest.
Dat je hoofd kan tollen van alles wat er gebeurt. Het is dan fijn dat je dan terug kan zien wat er nou allemaal gebeurt. Zodat wanneer jij het overzicht verliest, het ergens anders op je ligt te wachten.
Met foto’s kun je ook laten zien dat er zoveel meer emoties aanwezig zijn dan alleen pijn, verdriet en onmacht.
Als er iets is waar ik elke keer weer opnieuw ontzettend veel ontzag voor heb, is het de wilskracht die ik zie. Mensen zijn sterk, gaan de strijd aan.
Ook als je jezelf even niet sterk voelt, is het fijn als je de bevestiging daarvan terug kan zien op foto.
En wat dacht je van liefde?
Als er iets altijd een rode draad is, dan is het wel de liefde. Zodra je te horen krijgt dat je partner ongeneeslijk ziek is ga je niet minder van die persoon houden. Ook als je te horen krijgt dat pa of ma ziek is, wordt de liefde niet ineens minder. Sterker nog het besef dat het einde sneller komt dan verwacht, maakt de liefde eerder sterker dan minder. Tenminste zo heb ik het ervaren.
Terugzien op beeld dat je nog steeds geliefd bent, is een zeer troostend hulpmiddel.
Juist op de dagen dat je het zelf allemaal sober inziet.
Met foto’s kun je jouw verhaal vertellen, zonder ook maar een enkel woord te hoeven zeggen.
Ze zeggen niet voor niets “een foto zegt meer dan 1000 woorden”
Het is lastig voor je omgeving om er over te praten. Het is helaas nog steeds niet “normaal” om het hier over te hebben.
Foto’s zijn dan een makkelijk hulpstuk om voor jou te laten zien hoe het nu eigenlijk is.
Daarbij wordt het voor jouw omgeving makkelijker om dan te begrijpen wat het nu eigenlijk inhoudt. Het mooie is, dat er dan vanzelf wel een gesprek op gang komt. Eentje die van beiden kanten een stuk minder ongemakkelijk aanvoelt.
Tijdens mijn lezing gaf ik nog een paar voorbeelden waarom herinneringsfotografie een hulpmiddel is.
Het is zoveel meer dan alleen een tastbare herinnering om op terug te kunnen kijken.
Nadat ik had uitgelegd hoe ik als herinneringsfotograaf te werk ga, vertelde ik verder over afscheidsfotografie.
Want deze heeft een grote overlapping met herinneringsfotografie. Ook bij afscheidsfotografie zijn de foto’s een geweldig hulpmiddel.
Je kan terugkijken op een dag die je nooit meer over kan doen.
Het is ook een heel vreemde tijd. Veel mensen willen niet nadenken over de dood of over hun uitvaart. Vaak blijven de nabestaanden achter met hier en daar summier wat informatie over hoe een afscheid eruit moet zien. De rest moet dan beslist worden binnen een week.
Door al die vragen en de vele emoties beleef je die tijd in een roes.
Daarbij duurt een uitvaart vaak maar een paar uurtjes en is het dan alweer voorbij. Het is niet vreemd dat je dan niet alles kan onthouden.
Terugkijken middels foto’s is dan een mooi hulpstuk.
Je kan terugzien welke rituelen er waren. Wie er allemaal waren. Dat de liefde overheerste. Want laten we niet vergeten. Hoe verdrietig een uitvaart ook is er zijn zoveel meer emoties aanwezig. Een uitvaart organiseer je vanuit liefde.
Ook de dood en het afscheid nemen zijn onderwerpen waarover moeilijk gesproken wordt.
Het is dan heel fijn dat je middels foto’s het verhaal kan vertellen en je zelf niks meer hoeft te zeggen. Vaak zorgt het ervoor dat er een mooi gesprek op gang komt.
Niet eens altijd over de uitvaart. Het kan zijn dat je een detail ziet (zoals de klompen van opa op de kist) en dat er vervolgens een herinnering boven komt die je vertelt.
Foto’s zijn zoveel meer dan alleen een plaatje.
Ze kunnen helpen en dat was mijn boodschap tijdens de lezing.
Aan het einde van de lezing, was er een vragenrondje.
Toen iedereen zijn vragen had gesteld en ik mijn antwoorden daarop had gegeven, had ik nog een vraag.
“Wie denkt dat foto’s een hulpmiddel kan zijn?”
Iedereen begon bevestigend te knikken en de handen gingen de lucht in.
Het is geweldig om zo over mijn werk te mogen praten en om het te laten zien.
Want ook tijdens de lezing is het dat mijn foto’s meer zeggen dan 1000 woorden.
Ik zou heel graag nog veel meer lezingen willen geven, zodat nog veel meer mensen in gaan zien hoe fotografie een hulpmiddel kan zijn.
Mocht jij een organisatie kennen waar ze openstaan voor een lezing, laat het me dan weten.
Of nog beter breng die organisatie op de hoogte en stuur mijn blog door.
Zo weten ze meteen waarover ik wil komen vertellen.
Reactie plaatsen
Reacties
36 jaar was Piet toen hij zo ziek werd ... 36 jaar later stierf hij .
Heel vaak kregen we het bericht ... maak uw zaakjes op orde, we hangen er geen tijd aan maar u bent in de laatste fase van uw leven. En keer op keer werden de lijstjes nagekeken en de muziek soms aangepast en krabbelde hij weer uit het dal ..
De dood hoorde net zo goed bij ons als het leven .. en juist dat leven hebben we gevierd.
Geen enkel onderwerp gingen we uit de weg .. Magere Hein hoorde bij ons .. en alles werd keer op keer besproken. En dat laatste is moeilijk maar ik ben met geen enkele vraag of wat dan ook blijven zitten ...Het is goed !!
Ik gun iedereen die openheid en die aanvaarding .
En ja tegenwoordig kan je dus een reportage maken voor en na het overlijden en dat is ook goed voor degene die daar behoefte aan hebben ..
Wat leven we toch wat dat betreft in een mooie tijd waar zoveel mogelijk is !!
Ik was 20 en een vriend van mij overleed, tijdens de afscheidsdienst maakte zijn broer foto's. Ik weet nog dat ik dacht, " die is gek je maakt toch geen foto's van een dode. Toen overleed mijn vader en mam wou foto's vd kist en pap nu ben ik blij dat ze er foto's zijn aan de hand van deze foto's kan ik herinneringen, gevoelens en gedachten terughalen. Dus ja foto's zijn zeker een hulpmiddel.