De periode voor Elroy zijn dood was heftiger dan het overlijden zelf.
Nog een paar weken en dan is het 5 jaar geleden dat Elroy stierf.
Hij mocht euthanasie plegen op zijn verjaardag.
Eigenlijk wel vreemd he dat we dat plegen noemen.
Je pleegt een moord, een overval, een misdrijf en ook euthanasie.
Net als zelfmoord die hoort ook in het rijtje van plegen thuis.
Alsof je iets verkeerds doet.
Terwijl zelfdoding niet iets verkeerds is.
Het is vaak in de ogen van die persoon de laatste optie.
Bij euthanasie is het zelfs nog met goedkeuring van 2 artsen.
Je doet het dan ook niet zelf.
Je wordt hierbij geholpen en dat mag, ook wettelijk gezien.
Dus waarom heet het dan nog steeds plegen?
We dwalen af. Ik wil geen blog schrijven over het woord "plegen"
Voor mij zijn deze weken ieder jaar weer beladen.
Het gaat aanzienlijk beter dan de eerste paar jaren, maar toch merk ik dat het me bezighoudt.
Ik denk veel terug aan die tijd.
Toen ging het allemaal heel snel aan mij voorbij. We stonden in de overlevingsstand, we waren al bezig met afscheid nemen en probeerden ons voor te bereiden op wat komen ging.
Het was een heel bijzondere tijd.
Ondanks dat we wisten dat de dood er zat aan te komen, stond de wereld niet stil.
De kinderen moesten gewoon naar school. Het huis werd nog steeds vies.
De koelkast werd nog steeds niet op magische wijze gevuld.
Wat vond ik het in die tijd fijn om op mijn werk te zijn.
Op het Hunebedcentrum kon ik even vluchten van mijn realiteit thuis.
Even kon ik doen alsof er niks aan de hand was. Zolang ik maar niet door iets werd getriggerd.
Je kan wel even uit de situatie stappen, maar dat betekent niet dat de situatie dan ook uit jou stapt.
Als ik een ambulance hoorde ging er bij mij meteen een alarmbel rinkelen.
Snel deed ik dan even een berichtje naar Elroy.
"Is alles oke schat?" …….
Zodra ik een duimpje terug kreeg als reactie, of een ander positief tegenbericht kon ik weer verder met mijn werk.
Thuiskomen ging in die periode met een dubbel gevoel.
Aan de ene kant wilde ik niet naar huis.
Het was thuis pittig om alle ballen hoog te houden. Om er als moeder te zijn, als partner en als ik. Naast alle rollen die je vervuld, ben je ook nog steeds een mens met gevoel.
Aan de andere kant was het fijn.
Ik kon nu nog praten met Elroy hem zien en aanraken.
Dat praten hebben we veel gedaan.
We hebben naar elkaar toe de liefde uitgesproken. En dan niet alleen het zinnetje "Ik houd van jou".
Nee we hebben naar elkaar uitgesproken waarom we dan zo veel van elkaar hielden.
We hebben besproken hoe ik na zijn dood nog steeds hem betrokken zou houden bij de kinderen.
Welke spullen van hem naar welk kind gingen.
En wat er weg kon.
Veel heb ik toen al opgeruimd en weggegooid.
Ik had het gevoel dat het makkelijker zou zijn nu hij nog leefde. Als hij dood zou zijn, zou alles van hem beladen zijn met emotionele waarde.
Nog steeds ben ik blij, dat ik die keuze heb gemaakt. Want het was inderdaad zo dat alles van hem een emotionele waarde kreeg.
In de tijd sliepen wij al niet meer samen.
De trap oplopen lukte Elroy niet meer.
Naar de wc gaan was al een hele opgave.
In de woonkamer stond een ziekenhuisbed. Zijn computer hebben we aangesloten aan de televisie, zodat hij toch nog via social media contact kon houden met de buitenwereld.
Ook kon hij zo nog wat klooien met muziek. De tekentafel hadden we naast het bed gezet, zodat hij de tekening van onze jongste nog kon aftekenen.
De woonkamer was omgetoverd naar een multifunctionele ruimte voor Elroy.
En wij leefden daar omheen.
Het was een bizarre tijd, waar je jezelf gewoon niet op kan voorbereiden.
Je moet er gewoon doorheen.
Het ervaren en er maar het beste van maken.
Als ik nu kijk naar alles waar ik doorheen ben gegaan met de kinderen, dan was de periode voor Elroy zijn dood heftiger dan het overlijden zelf.
Nog steeds heeft niet alles van die voorliggende weken een "plek" gekregen.
Nog steeds komt ieder jaar weer er een periode aan dat ik bezig ben met die laatste paar weken.
Alsof het een ui is.
Een heel dikke ui. Waar ik ieder jaar een laag vanaf kan pellen.
Het ieder jaar opnieuw weer een stukje verwerken is, totdat ik alles eindelijk een “plek” heb kunnen geven.
We gaan het wel zien.
Het blijft een vreemd proces dat rouwen.
Zo heb je nergens last van en kun je genieten van het leven.
En zo lijk je weer terug in de tijd te zijn geworpen en mag je het nog een keer ervaren.
Alleen dan in een net andere dimensie.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat weer super verwoord ik lees heel veel van mezelf daphne echt super meid datje het zo kunt opschrijven
Het herbeleven van de laatste weken word nu na anderhalf jaar wat milder.
Jouw bericht is zo herkenbaar. Sterkte Daphne in deze periode
Een hele dikke knuffel.