Door het verlies van zijn vader, zit de angst om een ouder te verliezen er goed in.
Dat voor mijn kinderen het rouwproces anders zou verlopen dan voor mij wist ik.
Hoe dat dan anders zou zijn, kon ik van tevoren niet weten.
Mijn eigen rouwproces was een grote verrassing, laat staan dat ik kon weten hoe het voor mijn kinderen zou zijn.
Het rouwproces van mijn oudste komt aardig overeen met die van mij. Dat geldt niet voor mijn jongste.
Dit jaar is een kantelpunt.
Vanaf nu zal hij meer jaren door het leven gaan zonder zijn vader dan met.
Ik merk tegenwoordig veel beter, dat hij is groot geworden in een gezin met een ongeneeslijk zieke vader.
Hij heeft zijn vader niet gekend toen hij nog gezond was.
Zijn vader heeft nooit met hem de dingen gedaan die hij met zijn grote broer wel deed.
Achteraf gezien was ik toen al papa en mama.
Zijn vader was iemand waar hij rekening mee moest houden.
Iemand die haast geen actieve rol speelde in zijn opvoeding.
Dat heeft hem meer gevormd dan ik van tevoren kon bedenken.
Je ziet het in kleine dingen.
Zoals het moeilijk gezag aanvaarden van een mannelijke autoriteit.
Zijn judomeester heeft dat gemerkt. Zijn badmeesters ook.
Het is maar goed dat er geen meester voor zijn klas staat.
Hij kan er niets aan doen.
Dit is wat hij als klein kind als voorbeeld heeft gekregen.
Zijn vader gaf hem geen straf. Sterker nog, die liet hem zijn gang gaan of liet over zich heen lopen.
Hij had de energie niet meer om zijn zoon te corrigeren.
Daardoor heeft mijn jongste gezien en geleerd dat je niet hoeft te luisteren naar een man.
Achteraf gezien klinkt het heel logisch.
Als je dag in dag uit zo samenleeft, zie je die logica niet. Het was mij wel opgevallen dat hij moeite heeft met luisteren naar andere volwassenen. Ik zag alleen de link niet met de manier van opgang die hij met zijn vader heeft gehad.
Door het verlies van zijn vader, zit de angst om een ouder te verliezen er goed in.
Hoewel hij zeer zelfstandig is en graag dingen alleen ontdekt, is hij onbewust altijd bezig met waar ik ben en of ik wel veilig ben.
Als klein jongetje wilde hij altijd al een superheld zijn.
Zo zag hij zichzelf ook.
Dit was zijn manier om voor mij te kunnen zorgen.
Hoewel kinderen niet met woorden kunnen aangeven waarom ze doen wat ze doen, (tenminste niet als het zo complex is)
zie je het wel terug in gedragingen. Door een superheld te zijn kon hij in zijn beleving mij beschermen.
Ook met het slapen merk ik het. Logeren lukt hem niet.
Het liefst wil hij weer naar huis en als dat niet kan, blijft hij de hele nacht wakker.
Ook thuis gaat slapen niet makkelijk.
Hij kan pas slapen als ik naar bed ga. Hij houdt zichzelf wakker.
In hem zit altijd een vlammetje van angst. Want er kan zomaar wat met mama gebeuren.
Als ik eens een avond langer beneden blijf dan normaal, dan kan ik er vanuit gaan dat hij naar beneden komt.
Er klopt dan iets niet en dan moet hij kijken of alles wel oké is.
Als ik ver van huis ga, speelt dit ook.
Zo had ik onlangs een reportage in Gelderland.
Ik moest daarvoor 2 uur reizen en ik wist nog niet hoe laat ik die dag weer thuis zou zijn.
Terwijl hij zich 's ochtends klaar maakte voor school, zie ik ineens zijn gedrag veranderen.
"Wat is er ventje?" Vraag ik aan hem.
"Ik voel me niet zo lekker", krijg ik als antwoord.
"O nee he niet weer hetzelfde liedje.
Dit gebeurt elke keer als ik een dag weg moet. Het lijkt wel alsof hij schooltje ziek speelt, zodat hij lekker een dag kan gamen.
Mama is er niet en zo heeft de oppas geen omkijken naar hem." Dacht ik bij mijzelf.
Totdat ik ineens doorhad wat er echt speelde.
"Ben jij bang dat er wat met mama gebeurt?" Vroeg ik aan hem.
"Ja je moet wel 2 uur reizen en je weet niet hoe laat je weer thuiskomt." Kreeg ik als reactie.
Ik beloofde hem toen, dat ik goed op mezelf zou passen.
Als hij mij die middag na school zou bellen, zou ik hem vertellen hoe laat ik weer thuis zou zijn.
Dit was precies wat hij moest horen.
Ineens was hij niet meer ziek en maakte hij zich zonder problemen klaar voor school.
De juf heeft die dag ook niet gebeld, met de mededeling dat hij ziek was.
's Middags belde hij mij na school.
Hij klonk heel vrolijk en vertelde mij over zijn dag op school.
"Hoe laat ben je weer thuis mama?"
Vroeg hij nadat hij zijn verhaal had verteld.
" Met zo'n twee uurtjes ben ik weer thuis lieverd." Gaf ik hem als reactie.
"Oké, ik ga buiten spelen, tot straks mam."
Zei hij als laatst, om vervolgens de telefoon op te hangen en buiten te gaan spelen.
Hoe zijn rouwproces werkt en waar het allemaal in te merken is, wist ik eerst niet.
Dit heb ik leren inzien door de therapie die we samen volgen.
Voor mij als moeder heeft therapie ervoor gezorgd dat ik nu veel beter zijn gedrag begrijp.
Niet alleen zijn gedrag, maar ook de sociale signalen die hij niet ziet, zijn voor mij nu beter te begrijpen.
Voor mijn zoon is er nu ook meer duidelijkheid.
Hij begrijpt nu beter waarom hij zich anders kan voelen dan zijn leeftijdsgenoten. Waarom hij dingen moeilijk vindt die voor een ander heel normaal zijn.
Het heeft ervoor gezorgd dat wij nu beiden opnieuw ontdekken hoe we hiermee overweg moeten gaan.
Dit geeft rust en zorgt ervoor dat onze band nog sterker wordt.
Ik weet dat er veel meer kinderen zijn die een ouder hebben verloren.
Daarom deel ik mijn verhaal als moeder.
Ik denk dat dit zorgt voor herkenning bij andere ouders die door hetzelfde heen gaan.
Mocht je na het lezen van dit blog met vragen zitten, stuur mij dan een berichtje of reageer onder dit blog.
Ik lees ze altijd en op vragen geef ik een reactie.
Ook als ik geen antwoord voor je heb.
Reactie plaatsen
Reacties
Ach Daf ... die zoon van mij ... heeft zn vader gelukkig nog gezond mee gemaakt ..Maar heeft ook 36 jaar geleefd met een zieke Pa ..
De laatste tijd kan hij wat wit zien .. mij bezorgt aankijken .. voelt zich zeer ongemakkelijk met mijn opruim woede , ik ben aan het ontspullen en heb mn huis rigoureus opgeruimd !! Zegt mn schoondochter dat hij het maar niks vind dat opruimen , Ik heb gezegd dat ik niet wil dat zij met al mn spullen blijven zitten die gewoon weg kunnen en nu blijkt dat hij gewoon bang is dat ik ook overlijd ..
Dus ik ben openlijk gestopt !!
Enne die van mij is gewoon is gewoon zelf al 50 jaar !!!!!!! Het feit dat ze nog maar 1 ouder hebben drukt zwaar op hun schouders ..we zijn kostbaar ;-)
Dit is weer prachtig beschreven. We zeggen zo vaak niet wat we voelen, omdat we de ander er niet mee willen belasten...
Gewoon even door vragen, open zijn, even werkelijk aandacht hebben, even een berichtje of een belletje...
Het maakt een wereld van verschil.