We vieren zijn leven, maar de dood voelt die dag dichterbij dan op welke dag dan ook.
Een jubileum vier je normaal gesproken.
Toch zijn er van die jubilea die je niet uitbundig wilt vieren.
Deze week had ik zo’n jubileum.
19 april was het Elroy zijn verjaardag.
Hij zou die dag 56 jaar geworden zijn.
19 april is ook zijn sterfdag.
Het is alweer 5 jaar geleden dat hij overleed.
Dat jubileum hoef ik niet te vieren.
Het voelde die dag eerder als een steen in mijn maag.
Mijn verdriet lag wat meer aan het oppervlak en ook het gemis was meer aanwezig.
Alsof ik mijzelf ineens afvroeg, hoe ik al die jaren zonder hem heb kunnen leven. Terwijl ik een prachtig leven heb,
waarin ik dagelijks geniet.
Vijf jaar kan voelen als een eeuwigheid en als de dag van gisteren.
Dat dubbele gevoel had ik afgelopen woensdag ook.
In die 5 jaar is er zoveel gebeurd.
Ik ben uit een diep dal geklommen.
Ik heb mijn leven weer opgepakt.
Mijn rouw heb ik leren omarmen.
Zijn dood zorgde ervoor dat ik wist wat ik wilde worden.
Daardoor draag ik hem mee in mijn werk. Dat voelt heel fijn.
In die vijf jaar heb ik mijzelf ontwikkeld tot de vrouw die ik nu ben.
Ik heb geleerd dat verdriet hebben normaal is.
Dat huilen mag en zeker geen teken van zwakte is.
Ik heb geleerd nog meer te genieten van het leven.
Dat rimpels krijgen en grijze haren krijgen, iets is waar je trots op mag zijn. Het zijn tekenen dat je ouder wordt.
En ouder worden kun je alleen als je leeft.
Elroy's herinneringen houd ik in leven voor onze kinderen.
Dit doe ik door verhalen over zijn leven te vertellen. Ik laat ze foto’s zien.
En vertel ze, op welke manieren ze op hun vader lijken.
Als ze een mijlpaal hebben bereikt vertel ik ze niet alleen hoe trots ik op ze ben, maar dat hun vader ook enorm trots is.
Het voelt normaal om zo met zijn dood om te gaan.
Het voelt zo normaal dat het gemis over het algemeen niet aanwezig is, omdat ik hem niet hoef te missen.
Hij leeft voort in mijn hart en in die van onze kinderen.
Maar op zijn verjaardag kan ik dat even niet zo zien.
Op zijn verjaardag zou ik elke rimpel en grijze haar wel willen inruilen voor nog een verjaardag met hem.
Wil ik onze jongens geen herinnering vertellen, maar wil ik nog 1 nieuwe herinnering met hem maken.
Op zijn verjaardag wil ik dat hij leeft!
Dat ik hem kan voelen en zien.
Op zijn verjaardag is het gemis weer even intens. Dat het dan al 5 jaar geleden is, maakt het niet makkelijker.
Toch maken we er met zijn verjaardag altijd een klein feestje van.
We vieren zijn leven.
Dat doen we gezamenlijk met een BBQ.
We nodigen een paar vrienden uit en door de boxen zal UB40 te horen zijn.
Tijdens het eten proosten we op Elroy en op zijn verjaardag.
Elroy's verjaardag is altijd een dag met twee gezichten.
We vieren zijn leven, maar de dood voelt die dag dichterbij dan op welke dag dan ook.
Ieder jaar leef ik weer naar die dag toe. En ieder jaar ben ik ook weer blij als die dag voorbij is.
20 april voelt voor mij als een nieuwjaarsdag.
De periode van rouw kan ik dan weer van mij afschudden en een vol nieuwjaar staat weer op mij te wachten.
Ik denk niet dat zijn verjaardag ooit “normaal” gaat aanvoelen.
Hoe vervelend dat aan de ene kant is, denk ik dat het maar goed is ook.
Dat op die dag het verdriet en gemis weer even aan het oppervlak zit,
laat maar zien hoeveel wij van hem houden. Het laat zien dat we hem nooit zullen vergeten.
Liefde en verdriet zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
En die gedachte is heel geruststellend.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat weer een bijzondere blog
Ik denk dat ik mijn verjaardag oversla dit jaar.
Nog niet weet wat me te wachten staat i v.m mijn operatie aan mijn hand
Nee zijn verjaardag word hier niet gevierd ..hij word nooit meer ouder ..
Wel hebben we stil gestaan bij zijn leven, de eerste keer ..
Dit jaar ben ik op vakantie in Moddergat ..
Op zn sterfdag zullen we met elkaar uit eten gaan ...om zijn mooie en voor zijn doen lange leven te vieren
Mooi zoals ieder dat op zn eigen manier invult !
Lieve Daphne,
Heel indrukwekkend en mooi verwoord.
Je bent een prachtmens, die ontzettend bewust en met diepgaand gevoel in het leven staat.
Voor jou heb ik enorm veel respect.
Liefs, Ineke