Zijn vader lag voor hem al niet meer in die auto.
Ik had de behoefte om de foto's van Elroy's uitvaart terug te kijken.
Door alle publiciteit rondom mijn werk, middels het interview op tv en de inspiratiedagen, was de drang om de foto's te bekijken sterk aanwezig. Elke keer als ik ze bekijk valt me weer wat anders op. Deze keer viel het me vooral op, hoe mager Elroy was geworden. Met mijn hoofd weet ik wel dat hij doodziek was, maar je brein maakt daar toch een ander plaatje van. Alsof ons brein er een geromantiseerd plaatje van maakt.
Ook zag ik dat ik het mooi mis had met het automerk.
Dat het geen Mercedes was wist ik. Ik dacht dat hij in een Chevrolet weg was gebracht, maar dat was niet waar. Het was een Cadillac. Het bevestigde maar weer even wat er altijd gezegd wordt. Je onthoudt zo weinig van een uitvaart.
Terwijl ik zo door de foto’s scrol ben ik weer even terug in het moment.
Ik zie hoe we lachen aan de zelfgemaakte stamtafel. We hadden wat tafels aan elkaar geschoven en de Italiaanse vlag er over heen gelegd als tafelkleed. Op de tafel stond een foto van hem. Zo ook zijn oude sigarendoos waarin zijn tekenpotloden zaten en de bakjes met Japanse mix en salmiak snoepjes, stonden op tafel. We proostten met dropshots en voor iedereen die dat niet wilde met cola.
“De fik erin!”
Zeiden we hard op toen er geproost werd op Elroy’s leven. Want zo had hij het graag gewild. Voor even was ik weer terug naar 5 jaar geleden. Wat was de wereld voor mij toen nog anders dan nu. Had je me toen vertelt dat ik over 5 jaar, nog steeds naar deze foto’s zou kijken. Dat ik door zijn dood mijn expertise heb gevonden in de
fotografie. Dat ik intens geniet van het leven en gelukkig ben. Dat ik mijn rouwproces heb omarmd en het zelfs niet erg vind om te huilen. Dan zou ik je vreemd hebben aangekeken. Misschien wel voor gek hebben verklaard.
Ik scrol door tot aan de laatste foto’s.
Daar valt me iets op wat ik zo mooi vind om te zien.
Ik sta daar met mijn jongste zoon op mijn arm. We zwaaien samen naar Elroy die weg wordt gebracht in de rouwwagen. Ik zwaai en kijk naar de wagen. Mijn jongste zwaait en kijkt omhoog.
Zijn vader lag voor hem al niet meer in die auto.
Voor hem was zijn vader al naar de hemel.
We hebben onze kinderen heel bewust niet religieus opgevoed, maar voor mijn jongste werd het christendom een thema toen hij wist dat zijn vader ging overlijden. Want waar ging papa naar toe als hij niet meer zou leven? Op zijn eigen houtje is hij toen gaan zoeken naar antwoorden. Het concept van hemel en hel is zeer bekend en was voor hem ook makkelijk te begrijpen.
Papa ging naar de hemel toe, als hij was overleden.
Daar zou hij bij god, Jezus en de engelen zijn. En bij onze overleden huisdieren. Terwijl ik naar de foto kijk zie ik in mijn gedachten dat kleine ventje van 5. Wat was hij toen al wijs en wat wist hij op zijn eigen manier er toch mooi mee overweg te gaan.
Ik ben zo blij dat ik toen mijn kinderen gewoon op hun eigen manier afscheid heb laten nemen.
Ze de ruimte heb gegeven om het te ontdekken. Want voor rouwen is er geen protocol. Er is ook geen protocol hoe je als moeder jezelf opstelt als je kinderen rouwen. Je probeert je best te doen en meer dan dat kan je niet. Wat is het fijn om dat weer terug te zien op foto. Alsof je even voor jezelf de bevestiging krijgt dat je het goed hebt gedaan.
Ik ben mijn vriendin nog steeds heel dankbaar dat ze deze foto’s gemaakt heeft.
Ook al zijn we ondertussen al 5 jaar verder, deze foto’s helpen mij nog steeds. En dat op zoveel verschillende manieren. Van het geven van troost, tot de bevestiging dat ik het goed heb gedaan. Dat maakt deze vorm van fotografie wel even wat anders dan de foto’s die je schiet van een weekendje Centerparcs, vind je niet?
Reactie plaatsen
Reacties
Hoe mooi dat iedereen zelf invulling kan geven aan een begrafenis/crematie ..en aan rouwen
Wat een verschil met ..ooit ..
Zoals je weet hebben Piet en ik ook zijn crematie besproken .. tot op het laatst had hij een vinger in de pap ..en dat is zo mooi om op terug te kijken ..ook dat was een kostbare tijd ..
Mooi dat ook jouw kinderen op hun eigen manier geloven -of niet- en daar troost in vinden .
Het eerste optreden van de band van mn zoon , zonder zn Pa .. hij was in de oefenruimte om spullen te halen en ineens dwarrelt er een klein wit veertje naar beneden en land in zn gitaar kist ...
Dan ben je gewoon stil ...