Ik ben zelfs een tikkeltje nieuwsgierig naar de persoon die is overleden.
“Maak je dan ook foto’s van de overleden persoon als die in de kist ligt?”
“Vind je het niet eng om dat te zien?”
“Dus jij zet dode mensen op foto"
Het verbaasd me hoe vaak ik vragen krijg over het fotograferen van de overleden persoon.
Oke, ik fotografeer uitvaarten. Dus ik snap wel dat die vraag eens een keer kan komen, maar dat die zo vaak gesteld zou worden had ik niet verwacht.
Ik denk dat dit vooral te maken heeft met het taboe wat er helaas nog steeds is. Want een uitvaart is zoveel meer dan alleen een overledene in een kist.
En ja ik zet de overleden persoon in de kist op foto.
Nee, ik vind dat niet eng.
Hoe ga ik dit uitleggen, zonder oneerbiedig over te komen.
Want ik merk dat die grens nog best wel vaag is, zodra je over de dood praat.
Ik doe mijn werk vol passie.
Met alle respect die ik maar kan uiten. Voor mij is de dood veel normaler dan voor menig mens.
Het taboe is voor mij niet meer aanwezig. Wat ervoor zorgt dat ik er veel makkelijker over de dood praat.
Iets wat vaak niet als normaal gezien wordt.
Zodra ik op een uitvaart- beurs, inspiratiedag of fair ben, is die taboe volledig verdwenen.
Er kan vol passie over de dood gesproken worden, maar in de meeste andere situaties kan dat nog niet. Dat vind ik best wel jammer. En ik ben daar niet de enige in. Veel mensen die de dood van dichtbij hebben meegemaakt zouden er makkelijker over willen praten. Ik krijg die bevestiging zo vaak in mijn werk.
Oke terug naar het uitleggen.
Ik denk dat je nu wel begrijpt dat ik niet oneerbiedig over wil komen. Voor mij is een overleden persoon niet eng om te zien. Ik ben zelfs een tikkeltje nieuwsgierig naar de persoon die is overleden.
Ik ben immers uitgenodigd om zijn uitvaart te fotograferen.
Deze nieuwsgierigheid heb ik, omdat ik wil weten op wie zijn uitvaart ik mag komen fotograferen.
Ik hoor tijdens de dienst de mooiste verhalen over de overleden persoon. Er worden prachtige anekdotes verteld. Ik leer de persoon kennen als hij er al niet meer is. Dat maakt mijn werk bijzonder.
Om er een volledig beeld bij te krijgen vind ik het fijn om de persoon te kunnen zien.
Ik merk dat dit voor de directe nabestaanden ook fijn werkt.
Er kan over haar geliefde gesproken worden zonder dat dit vreemd is. Vaak maak ik een praatje bij de kist.
Ik vertel wat ik zie. Hoe vredig hij erbij ligt.
Of hoe mooi de kleding bij hem staat. Het lijkt misschien heel onbenullig, maar deze dingen zijn zo belangrijk.
De kledingkeuze is heel bewust gemaakt. Een overledene die vredig in de kist ligt, geeft een soort van rust. Het is fijn voor de nabestaande als dit bevestigd wordt.
Ze kan haar liefde uiten zonder dat dit vreemd voelt.
En dat is zo belangrijk om te kunnen doen.
Want de liefde sterft niet. Deze blijft voortleven. Ik geloof erin dat ik op deze manier bijdraag aan het rouwproces.
Dat ik daar als mens een stukje in meehelp.
Hoe zou dat voor jou zijn?
Of hoe heb je het ervaren? Vond je het fijn dat er nog even gesproken kon worden over hoe jouw dierbare in de kist lag? Of heb je dat juist gemist?
Laat je het me weten in een reactie onder dit blog?
Reactie plaatsen
Reacties