Het maakt niet uit dat zijn vader 5 jaar geleden is overleden.
“Hoe was je dag op school lieverd?”
Het is vaak de eerste vraag die ik aan mijn jongste stel, zodra hij thuiskomt van school.
Mocht ik de vraag zijn vergeten, dan herinnert hij mij er wel aan.
Dan zegt hij: “Vergeet je niet wat te vragen mam?” Vaak gaat dit gepaard met een zeer eigenwijze blik op zijn gezicht. Gelukkig vergeet ik het niet zo vaak. Alleen als ik nog druk ben met mijn werk, wil ik nog wel eens vergeten dat ik even tijd voor hem moet inplannen.
Een momentje met hem als hij uit school komt vind ik belangrijk.
Het is voor een kind toch altijd weer even schakelen als hij van school komt. Andere regels en andere taken. Geen juf meer, maar een moeder. Daarnaast ben ik heel nieuwsgierig naar wat de dag hem gebracht heeft.
“Op school was het goed." "We zijn met het vaderdagcadeautje bezig.”
Vertelde hij aan mij.
Het maakt niet uit dat zijn vader 5 jaar geleden is overleden.
Het maken van een vaderdagcadeautje doet hij nog steeds.
Deze kan vervolgens op de papa kist gezet worden.
Zo houden we niet alleen de herinnering aan zijn vader in leven. Hij voelt zich dan ook normaal tussen de andere kinderen. Geen een kind wil het gevoel hebben dat hij er niet bij hoort, omdat hij wat mist.
Ieder jaar opnieuw komt hij met de mooiste creaties thuis.
De ene keer is het een placemat, de andere keer witte sokken met een zelfgemaakte tekening erop, of er is een prachtige sleutelhanger gemaakt. Nog geen een keer is hij met een zelfde soort cadeau thuis gekomen.
“Wat maken jullie dit jaar voor vaderdag?"
Vroeg ik nieuwsgierig aan hem.
“We maken een zelfportret van onze vader.” Was zijn antwoord.
“Ow… Lukt dat een beetje lieverd?" "Dat lijkt me nog best wel een lastige opdracht”
Kreeg hij van mij als reactie.
Zoveel herinneringen heeft hij niet meer aan zijn vader. Hij was 5 toen zijn vader overleed. Ondertussen is hij al bijna 11.
"Jahoor, dat lukt wel." "Ik teken papa in zijn witte pak.”
Zei hij vol trots tegen mij.
Toen viel bij mij het kwartje. Hij mag misschien niet veel herinneringen aan zijn vader hebben. De foto’s die gemaakt zijn na het overlijden van zijn vader, ziet hij met enige regelmaat. Dat is zijn herinnering aan zijn vader. De foto waarin hij bij zijn vader op het bed zit. De foto waarop zijn vader in het witte pak ligt. Dat is de foto die ervoor zorgde dat hij 5 jaar later een zelfportret heeft kunnen maken van zijn vader voor Vaderdag.
Vol trots keek ik naar mijn zoon. Trots op hem, trots op mijzelf.
De foto’s die ik toen heb gemaakt en heb laten maken, helpen ons op zoveel manieren.
Zelfs bij het maken van een vaderdag cadeau.
“Ik heb er wel een traan bij getekend, mama, zo lijkt het net alsof papa nog leeft.”
Vertelde mijn zoon er vlug achteraan. De dood van zijn vader blijft op school een beladen thema.
Voor hem is het doodnormaal om over de dood en zijn vader te praten. Op school is het alles behalve normaal en weten ze niet zo goed wat ze ermee aan moeten. Het mag er zijn, maar ook weer niet.
Mijn jongste is zich daar heel bewust van.
Om ervoor te zorgen dat het op school niet ongemakkelijk kan aanvoelen, maakt hij dit soort subtiele aanpassingen.
Het zou niet nodig hoeven zijn, maar dat is een onderwerp voor een ander blog.
Het prachtige zelfportret dat mijn jongste gemaakt heeft voor vaderdag, pronkt op de papa kist.
Dit vaderdagcadeau is niet alleen mooi als cadeau, maar ook als betekenis.
Dit cadeau is voor mij wederom bewijs hoe belangrijk het is dat afscheidsfotografie normaal gaat worden.
Hoe waardevol deze vorm van fotografie is. Hoe helpend het is, op zoveel verschillende manieren.
Wat heb ik een ongelooflijk mooi wijs ventje.
Wat mag ik toch veel van hem leren, doordat hij gewoon zichzelf is.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een prachtig blog. Het is zo mooi hoe je hier met jouw kinderen mee omgaat. Heel erg bedankt voor het delen.